Niemand kan echt begrijpen welk onmetelijk verdriet dit veroorzaakt. In 2012 verloor het echtpaar Gerard en Ingrid van Beelen hun dochter Livia (13) aan zelfdoding. Deze diepe wond is opnieuw opengereten door de vernieling van haar herdenkingsmonument. De ouders vragen zich af of dit het werk is van dezelfde pesters die Livia destijds in haar wanhoop dreven.
De pijn van een vader
Het is een constante strijd tussen verdriet, woede en onbegrip, vertelt Gerard van Beelen. Elke dag lopen ze langs het monument om hun dochter te herdenken. “Wie doet nou zoiets?
Zijn het haar pesters geweest, die haar de dood in hebben gejaagd? Of was het iemand die het kennelijk leuk vindt om te vernielen? Vertel het me maar. Bij haar graf zijn ooit ook een paar keer dingen weggehaald: haar drie beertjes.
De eerste keer dat dat gebeurde, was in 2012, kort na haar begrafenis, toen er nog geen officiële steen op haar graf lag. Dat heeft zich een paar keer herhaald.”
Woede en onbegrip
“Ik zou héél graag kennismaken met degene die dit heeft gedaan,” zegt Van Beelen over de recente vernieling. Wat hij met die persoon wil doen, is niet geschikt voor in de krant, vertelt hij.
“Ik ben pissig. Het zou zomaar kunnen dat ik hem of haar een draai om de oren geef. Mijn vrouw is er ook emotioneel onder. Het huilen staat je nader dan het lachen als je haar plekje zo aantreft, echt: daar word je niet vrolijk van. Maar je moet ermee dealen. Niemand kan zich voorstellen wat dit voor ons betekent.”
De tragische geschiedenis
Hun dochter Livia overleed in 2012 door zelfdoding, waarschijnlijk omdat ze verschrikkelijk leed onder pesten. Haar overlijden haalde destijds ook het landelijke nieuws, omdat – later bleek ten onrechte – werd aangenomen dat het meisje tot haar daad was overgegaan vanwege het bestaan van een banga-lijst.
“Praten over gedachten aan zelfdoding kan anoniem: chat via 113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113.”
Een monument vol herinneringen
Op de plek aan de Oude Klapwijkseweg in Pijnacker waar het meisje dood werd gevonden, begon het met een kandelaar, er stond een kaarsje, mensen legden bloemen en knuffels neer, vertelt Gerard.
Op een gegeven moment kwam in het groen een houten kastje te staan. Dat is uiteindelijk vervangen door een exemplaar even verderop, aan het Hofpleinpad, van slijtvaste trespa-platen. Het was een gift, waar het stel heel blij mee was.
Vernieling en teleurstelling
Al eerder deze en vorige maand was aan het kastje gerommeld, zegt Gerard, beide keren op een dinsdag. De deurtjes stonden toen wagenwijd open en spulletjes lagen omver.
De tweede keer had iemand staan zwiepen met een kaars en zat er kaarsvet op het deurtje. Afgelopen zondag werd bij het echtpaar aangebeld. Rond 08.00 uur stond een onbekende wandelaar voor de deur die kwam vertellen dat de gedenkplek was vernield. “Het kastje was omver geschopt, de halve inhoud lag eruit.”
De ravage was groot. “Het deurtje was in elkaar getrapt, de rand van plexiglas was los.” Kunstbloemen, een vaasje: ook die overleefden de vernieling niet.
Hulpeloosheid en hoop
“Mijn vrouw ging er gelijk heen, ze liet mij in bed liggen, omdat ik tot 03.00 uur had gewerkt. Later ben ik wezen kijken, ze besloot het zo te laten liggen zodat ik het kon zien.
Ze heeft foto’s gemaakt, mochten we naar de politie gaan. Maar we vermoeden dat die er weinig mee kan. Je moet veel geluk hebben dat iemand dit heeft gezien.
Toen ik aankwam, stond het kastje weer overeind. Iemand heeft het weer zo netjes mogelijk gemaakt. De brokstukken hebben we meegenomen.”
Oproep aan de dader
Het zou mooi zijn als de dader zich meldt, zegt de Pijnackernaar. “Het kan zijn dat iemand van een feest kwam. Dan ben ik de kwaadste niet. Dan is die persoon tenminste een vent – al kan het ook een vrouw zijn.
Maar dan is hij of zij tenminste dapper genoeg om zijn of haar gezicht te laten zien. Dan zou ik zeggen: tof, maar gedraag je de volgende keer. Nu blijf je boos en verdrietig.
Ook al is het twaalf jaar na haar overlijden, het blijft pijn doen. Blijf gewoon met je tengels van graven of herdenkingsplekjes af. Hopelijk zijn we er nu weer twaalf jaar vanaf.”
De pijn die Gerard en Ingrid van Beelen voelen, is onvoorstelbaar. Het respecteren van de herdenkingsplek van hun dochter is het minste wat men kan doen om hen een beetje troost te bieden.
Laat in de reacties op Facebook je steun blijken voor de ouders van Liva.
