Ik ben 27 en mijn man is 34. We zijn drie jaar getrouwd en waren daarvoor vier jaar samen. Onlangs kreeg mijn man promotie en verhuisde hij naar een andere afdeling. Op die afdeling werkt hij nu samen met een 24-jarige vrouw die ik vanaf het begin niet mag. Elke keer dat ik daar ben, noemt ze hem haar “werkman” en doet ze simpele dingen zoals eten voor hem maken of hem extra stevige knuffels geven.
Een groeiend probleem
Mijn breekpunt kwam vorige week toen hij thuiskwam met het eten dat ik voor hem had gemaakt nog steeds in zijn lunchtas. Toen ik hem vroeg waarom zijn tas nog vol was, zei hij dat de 24-jarige collega eten voor hem had gemaakt en dat hij het niet wilde afslaan om niet onbeleefd over te komen.
Ik negeerde het tot hij het eten dat ik had gemaakt weggooide. Ik was om 6 uur ’s ochtends opgestaan om zijn favoriete eten te maken. Sindsdien gebeurt dit elke dag en het begint echt irritant te worden.
Een drastische beslissing
Vandaag besloot ik om geen lunch voor hem te maken. Toen hij ’s ochtends naar beneden kwam terwijl ik ontbijt maakte, vroeg hij waar zijn lunch was. Ik zei dat ik die niet had gemaakt omdat het toch verspild zou worden.
Hij begon te argumenteren dat ik kinderachtig deed over een kleinigheid. Ik probeerde uit te leggen hoe ik me voelde, maar hij wimpelde het af. Nu vraag ik me af of ik fout zit door geen eten meer voor hem te maken.
Het onderliggende probleem
De situatie met zijn collega maakt me onzeker en gekwetst. Het is niet alleen dat ze eten voor hem maakt, maar ook de manier waarop ze hem knuffelt en hem “werkman” noemt, wat me irriteert.
Het voelt alsof ze probeert een wig tussen ons te drijven, en dat maakt me boos en verdrietig. Ik heb geprobeerd dit met mijn man te bespreken, maar hij lijkt niet te begrijpen hoe diep dit me raakt.
De confrontatie
Toen ik stopte met het maken van zijn lunch, hoopte ik dat hij zou begrijpen hoe serieus dit voor me is. In plaats daarvan beschuldigde hij me ervan kinderachtig te zijn. Dit maakte me alleen maar bozer omdat hij mijn gevoelens niet serieus neemt.
Ik wil niet stoppen met voor hem te zorgen, maar ik wil ook niet dat mijn inspanningen worden genegeerd of verspild.
Wat nu?
Ik sta voor een dilemma. Aan de ene kant wil ik de vrede bewaren en doorgaan met het maken van zijn lunch, maar aan de andere kant wil ik dat hij mijn gevoelens en zorgen serieus neemt. Ik ben niet zeker wat de beste manier is om hiermee om te gaan zonder onze relatie nog meer te belasten.
Wat denken jullie? Zit ik fout door te stoppen met het maken van zijn lunch, of moet ik mijn gevoelens blijven uiten totdat hij het begrijpt? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.