Ik had net mijn stoel aan het gangpad ingenomen toen een moeder met een baby aan boord kwam. Haar toegewezen plek was bij het raam, naast mij. Terwijl ik opstond om hen door te laten, vroeg de stewardess of ik de stoel aan het gangpad had. Nadat ik dit bevestigde, vertelde ze me dat ik naar de achterste rij moest verhuizen.
Haar reden was: “Ze zijn een gezin, laten we ze bij elkaar laten zitten.” (De vader zat blijkbaar ergens anders en had waarschijnlijk een andere stoel toegewezen gekregen.) Niemand vroeg of ik het erg vond om te verhuizen, en omdat ik overrompeld was, stemde ik in zonder er echt bij stil te staan. De familie bedankte me niet eens voor het opgeven van mijn plek. Nu ik in de achterste rij zit, begin ik me steeds meer af te vragen of ik mijn stoel had moeten opeisen.
Terugkijkend op het voorval
De laatste rij was volledig leeg, dus ik begrijp niet waarom het gezin daar niet gewoon naartoe is verplaatst.
De vlucht was niet bijzonder lang, ongeveer twee uur. Hoewel ik vaak vlieg vanwege mijn werk en een lid ben van de vliegtuigmaatschappij, had ik deze specifieke stoel niet gekocht. Maar tijdens het inchecken koos ik wel bewust een plek in het midden van het vliegtuig, omdat ik liever niet helemaal achterin zit (de vlucht is daar vaak hobbeliger en er hangt een geur vanwege de toiletten in de buurt).
Het dilemma van hoffelijkheid
Hoewel ik geen kinderen heb, begrijp ik dat ouders graag dicht bij hun kinderen willen zitten. Eerder heb ik zonder problemen mijn stoel opgegeven als er beleefd om werd gevraagd. Maar dit keer voelde de situatie anders.
De manier waarop er zonder overleg vanuit werd gegaan dat ik wel zou verhuizen, verraste me. Het voelde een beetje alsof er van mijn hoffelijkheid misbruik werd gemaakt.
Reflectie en lessen voor de toekomst
Voor de duidelijkheid, ik ben geen vijftigjarige ‘kleuter’ of een Karen/Ken. Eigenlijk ben ik een 27-jarige millennial die gewoon rustig mijn eigen zaken regelt. Ik vraag me vooral af hoe ik in de toekomst met zo’n situatie om zou moeten gaan.
Ik wil begrijpen of dit soort situaties om een reactie van mijn kant vragen, mocht het nog eens gebeuren. Voor degenen die zich zorgen maken: wees gerust, het gezin heeft geen ongemak ondervonden en was niet ongelukkig met de situatie.
Dus, was ik fout door in te stemmen met de stoel wissel, of had ik moeten aandringen op het behouden van mijn oorspronkelijke plaats? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.