Het was niet gemakkelijk om op te groeien onder de vleugels van een ouder die controle tot een ongezond niveau bracht. Terwijl ik terugkijk op mijn jeugd, realiseer ik me dat mijn relatie met mijn moeder complex en vaak schadelijk was. Ze nam de rol van beschermende ouder aan, maar haar methoden gingen ver over de grens van wat gezond en normaal is. Dit is het verhaal van hoe mijn moeder mijn identiteit overnam en mijn leven beheerste via sociale media, een ervaring die me tot op de dag van vandaag achtervolgt.
Toen ik 15 was, begon de nachtmerrie. Ik had net een relatie beëindigd en was door mijn ex geïntroduceerd aan Hyves. Zoals zoveel tieners was ik gefascineerd door de mogelijkheden om online te communiceren en nieuwe vriendschappen te sluiten. Mijn moeder zag dit echter anders.
Ze vertelde me dat ik “niet wist hoe ik met anderen moest communiceren” en eiste dat ik mijn Hyves-inloggegevens aan haar zou geven. Ze beweerde dat ze dit deed om me te beschermen tegen mijn ex, die volgens haar kwaad in de zin had.
Toen ze eenmaal toegang had tot mijn account, nam ze het volledig over. Wat begon als een daad van zogenaamde bescherming, groeide uit tot jarenlange controle en manipulatie.
Mijn moeder begon te communiceren met mijn vrienden en kennissen alsof ze mij was. Ze drukte de gesprekken die ze voerde met mijn vrienden af en liet me ze lezen. Later ging ze zelfs zover om een prepaid telefoon te kopen waarmee ze in mijn naam berichten verstuurde.
Ik had zelf geen telefoon, maar moest wel foto’s van mezelf sturen, omdat de jongens met wie ze namens mij chatte, expliciete beelden wilden. De herinnering aan wat er toen gebeurde maakt me misselijk. Ik was een tiener, onwetend over de schade die werd aangericht, en de enige volwassene die ik vertrouwde om me te beschermen, was degene die het kwaad veroorzaakte.
Het ging verder dan alleen Hyves. Ze creëerde ook een Facebook-account op mijn naam en bleef mijn online identiteit beheren tot ik 22 was. Het duurde veel te lang voordat ik inzag hoe fout dit alles was. Mijn moeder werd vrienden met mensen die ik nauwelijks kende, vooral vrienden van mijn ex.
Ze printte gesprekken uit, stuurde berichten en plande zelfs ontmoetingen met deze mensen, zonder dat ik ooit echt betrokken was bij deze vriendschappen. Op een gegeven moment kocht ik zelfs een vliegticket om vreemden te ontmoeten die ik alleen kende via geprinte conversaties en berichten die mijn moeder had gestuurd. Dit alles was zo ver van normaal, maar ik was te bang en te verward om het in vraag te stellen.
Dit hele gebeuren is voor niemand anders bekend dan mijn moeder en mij. Zelfs mijn vader, met wie ik toen samenwoonde, wist van niets. Pas onlangs, na zeven maanden therapie, heb ik het eindelijk met mijn therapeut besproken.
Ze vertelde me dat ik waarschijnlijk het slachtoffer ben van een stoornis genaamd factitious disorder imposed on another (FDIA), wat inhoudt dat een ouder psychologische of fysieke ziekten bij een kind veroorzaakt of verzint. In mijn geval was het mijn moeder die een compleet valse online identiteit voor me creëerde en me dwong mee te spelen in haar zieke spel.
Het is hartverscheurend om te beseffen dat mijn moeder, die er altijd op stond dat ze “het beste met me voorhad,” me jarenlang heeft gemanipuleerd en gecontroleerd. Ze was een helicopterouder in de meest extreme zin van het woord, en als ik niet gehoorzaamde, negeerde ze mij compleet.
Wekenlang kon ze me negeren, wat voor mij als tiener de ultieme straf was. Mijn verlangen om het haar naar de zin te maken, maakte dat ik meeging in haar grillen, hoe verkeerd die ook waren.
Tijdens mijn studententijd werkte ik fulltime en studeerde ik ook fulltime. Dit was een bron van irritatie voor mijn moeder, die niet begreep waarom ik “geen tijd voor de familie had”.
Ze was huisvrouw en kon niet begrijpen welke druk ik voelde om school en werk te combineren. De tijd die ik tussen school en slapen had, was gewijd aan huiswerk, en dat frustreerde haar. Ze begreep niet dat ik probeerde te ontsnappen aan de giftige dynamiek die ze zelf had gecreëerd.
Nu ik volwassen ben, begrijp ik dat veel van wat er gebeurd is, illegaal was. Het feit dat ze namens mij contact opnam met anderen, hen voorloog en manipuleerde, maakt me nog steeds woedend.
Toch ben ik bang om deze confrontatie met haar aan te gaan. We hebben nu een betere relatie omdat ik ben verhuisd, maar het verleden achtervolgt me nog steeds. De gedachte om haar ermee te confronteren vult me met angst voor de mogelijke gevolgen. Ik wil de waarheid boven tafel krijgen, excuses aanbieden aan de mensen die dachten dat ze met mij praatten, en eindelijk vrede vinden in mijn hart.
Hoewel ik het niet weet hoe ik het gesprek moet beginnen, weet ik dat het ooit moet gebeuren. De vraag blijft echter: wat gebeurt er daarna? Het is een last die ik niet langer alleen kan dragen. Ik wil de erkenning dat wat er gebeurde echt was, en dat het verkeerd was. Het is tijd dat mijn moeder verantwoordelijkheid neemt voor haar daden. Het is tijd voor mij om vrede te vinden, ongeacht de uitkomst.
Hoe kan ik dit volgens jou het beste aanpakken? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
