Het voelt alsof mijn wereld op zijn kop staat sinds die avond. Ik ben 24 jaar en mijn inmiddels ex-vriendin, Anne, is 23. We ontmoetten elkaar op de universiteit en hebben een paar jaar een relatie gehad. Tot vorige week leek alles goed te gaan. Totdat dat ene feest de boel flink op z’n kop zette.
Anne had me uitgenodigd voor het feestje van een collega van haar, Joe. Ik had al vaker verhalen over Joe gehoord. Ze hadden blijkbaar veel gemeen, vooral als het ging om muziek. Joe is een amateurmuzikant met een YouTube-kanaal dat aardig wat succes heeft. Hij had Anne oorspronkelijk alleen uitgenodigd, maar toen zij vroeg of ik ook mee mocht, zei hij dat het prima was.
Het feest vond plaats op een zaterdagavond en was een gezellige bedoening met ongeveer 30 mensen, georganiseerd in een restaurant dat Joe had afgehuurd. In het begin verliep alles goed, maar richting het einde van de avond begon ik een vreemde sfeer te voelen. Ik kwam Anne tegen in een klein groepje, waaronder Joe, en het voelde meteen ongemakkelijk.
Het leek alsof ik niet welkom was in hun gesprek, en het leek vooral Anne te zijn die liever had dat ik ergens anders was. Ik voelde me niet op mijn gemak, maar dacht dat ik het misschien verbeeldde. Joe praatte vooral over zichzelf, alsof hij de ster van de avond was. Na een tijdje ging ik maar wat drinken halen en praatte ik met andere mensen.
Toen het tijd werd om te vertrekken, ging ik op zoek naar Anne. Op dat moment kwam Joe naar me toe en vertelde me dat hij een afterparty bij hem thuis organiseerde. Ik stond op het punt om te bedanken, maar toen voegde hij eraan toe: “Sorry man, maar alleen Anne is uitgenodigd,” terwijl hij me op mijn schouder klopte.
Ik zei hem onmiddellijk dat hij me niet aan moest raken en voegde er met een bitse toon aan toe dat Anne niet zou gaan. Hij vertelde me echter dat Anne de uitnodiging al had geaccepteerd.
Ik stuurde Anne meteen een bericht om te vragen waar ze was. Ze antwoordde kort: “Sorry, onderweg naar Joe’s huis. Ik zie je morgen. Love you!” Ik vroeg haar of ze wist dat ik niet was uitgenodigd, maar ze reageerde niet meer. Mijn verdere berichten werden compleet genegeerd.
Woedend reed ik naar huis. Ik bleef de hele nacht wakker. Om precies 5:42 uur zag ik vanuit het raam dat Anne eindelijk thuiskwam. Ik herkende de auto meteen: het was die van Joe, en hij was de chauffeur. Er zat verder niemand in de auto. Anne zwaaide naar hem en lachte nog om iets wat hij zei. Ze leek niet eens door te hebben dat ik naar haar keek.
Toen ze binnenkwam, keek ze verbaasd dat ik nog wakker was. Zonder omwegen vertelde ik haar dat het voorbij was. Ze had de rest van de dag om haar spullen te pakken en te vertrekken. In eerste instantie leek ze niet te begrijpen wat ik bedoelde. Toen zei ik haar simpelweg dat ze maar bij Joe moest intrekken. Ze rolde met haar ogen en bleef herhalen dat er niets was gebeurd.
Vervolgens kwam het hele verhaal over hoe dit allemaal mijn onzekerheden en verbeelding waren. Ik luisterde nauwelijks. Voor mij maakte het niet uit wat ze zei; ik had mijn beslissing genomen.
Na wat heen en weer gekibbel, gaf ze het uiteindelijk op. Met een sarcastische toon bedankte ze me voor het “verspillen van de beste jaren van haar leven.” Gisteren is ze eindelijk vertrokken.
Het was een dramatische gebeurtenis, zoals ik al had verwacht. Terwijl ze haar spullen inpakte, bleef ze zeggen dat ze van me hield en dat ik alles weggooide vanwege een simpel feestje.
Nu vraag ik me af: heb ik de juiste keuze gemaakt? Ik voel me op een vreemde manier nog steeds in de war, alsof ik gemanipuleerd word om te denken dat ik overreageer. Was het fout om meteen de stekker eruit te trekken?
Wat zou jij doen in mijn situatie? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
