Elke ochtend begint voor Sanne, een 34-jarige moeder, nog voor de zon opkomt. Terwijl de stilte van de vroege uren haar huis omringt, maakt ze zich klaar voor een dag vol verantwoordelijkheden. De geur van versgezette koffie vult de keuken, terwijl ze haar baby voorbereidt op wat een hectische dag zal worden. Voor Sanne is dit een normaal ritueel, maar het leven dat ze leidt, is verre van gemakkelijk.
“De kosten voor kinderopvang zijn gewoon te hoog,” vertelt ze met een mix van frustratie en vastberadenheid. “Ik moet mijn baby meenemen naar het werk omdat het simpelweg niet betaalbaar is om hem elke dag naar de opvang te brengen.” Het is voor haar een onvermijdelijke keuze geworden. De stijgende prijzen hebben ervoor gezorgd dat wat vroeger vanzelfsprekend leek, nu een last is geworden.
Sanne legt uit dat ze eerst dacht dat ze het wel kon redden met haar salaris. “Je verwacht dat als je werkt, je genoeg verdient om voor kinderopvang te betalen. Maar als de rekeningen binnenkomen, realiseer je je dat je meer geld kwijt bent dan je je kunt veroorloven. Het voelt alsof je in een vicieuze cirkel belandt,” zegt ze met een vermoeide glimlach.
Nu moet ze haar werk- en gezinsleven op een heel andere manier indelen. Terwijl ze haar baby in een kleurrijke draagzak helpt, vertelt Sanne: “Ik probeer het allemaal zo goed mogelijk te doen, maar het is echt zwaar.”
Ze werkt als marketingmedewerker bij een klein bedrijf en hoewel haar baas begrip toont, voelt ze vaak het oordeel van haar collega’s. “Het voelt soms alsof mensen denken dat ik niet serieus ben over mijn werk. Dat doet pijn, want ik doe mijn uiterste best om alles in balans te houden.”
De uitdaging om werk en moederschap te combineren is een dagelijkse strijd. Terwijl ze in vergaderingen zit of overlegt met klanten, speelt haar baby soms naast haar. Sanne vertelt: “Het is moeilijk om me te concentreren. Soms voel ik me schuldig als iemand vraagt of ik wat meer aandacht aan mijn werk kan besteden. Ik wil er zijn voor mijn kind, maar ik wil ook goed presteren op het werk.”
Ze herinnert zich een specifieke dag een paar weken geleden. “Ik had een belangrijke presentatie voorbereid, maar die nacht was mijn baby ziek en hij had amper geslapen. Ik moest hem meenemen naar de vergadering. Het voelde ontzettend ongemakkelijk, vooral toen ik zag hoe mijn collega’s keken terwijl hij op mijn schoot zat met zijn knuffel.” Die momenten laten haar vaak twijfelen aan de keuzes die ze maakt.
“Ik vraag me soms af of ik mijn kind tekortdoe door hem mee te nemen naar mijn werk,” zegt Sanne eerlijk. “Maar ik kan hem niet zomaar naar de opvang sturen als hij ziek is, en soms wil ik hem gewoon bij me hebben. Het is een constant dilemma.”
De druk van anderen weegt zwaar op haar schouders. Ze wil zowel een goede moeder zijn als een goede werknemer, maar de balans vinden is een enorme uitdaging. “Mensen verwachten dat je overal in uitblinkt. Maar de werkelijkheid is dat het niet altijd mogelijk is om alles perfect te doen.”
Ze heeft overwogen om minder te gaan werken, maar dan kunnen ze de rekeningen niet betalen. “Het is zo’n moeilijke keuze,” zegt Sanne. “Je wilt geen spijt hebben als je later terugkijkt, maar je wilt ook niet dat je kind zich eenzaam voelt of denkt dat je niet om hem geeft.” De onzekerheid over de toekomst maakt het allemaal nog ingewikkelder.
Haar verhaal is helaas niet uniek. Veel ouders, net als Sanne, worstelen met de stijgende kosten van kinderopvang en de druk om professioneel te blijven terwijl ze ook de verantwoordelijkheden van het ouderschap dragen. “Er wordt zoveel van ouders verwacht, zowel op het werk als thuis. Het voelt soms als een constante competitie, en dat is niet gezond.”
De maatschappij zou meer begrip en steun moeten tonen voor ouders zoals Sanne. De uitdaging om werk en gezin te combineren moet niet worden gezien als een individueel probleem, maar als iets wat collectieve aandacht en ondersteuning verdient. “Ik hoop echt dat mensen zich kunnen inleven in mijn situatie en die van anderen,” zegt ze. “Het is niet eenvoudig, maar we doen ons best. Soms is het genoeg om gewoon je kind bij je te hebben, ongeacht waar je bent.”
Ondanks de obstakels blijft Sanne doorgaan. Ze leert elke dag meer over de kracht die ouderschap vereist en de noodzaak om een balans te vinden, ongeacht de omstandigheden. Met hoop in haar hart blijft ze optimistisch dat er ooit meer begrip en flexibiliteit zal komen voor ouders die in dezelfde positie verkeren.
Het is een dagelijkse strijd, maar Sanne blijft vechten. Elke stap die ze zet, toont haar vastberadenheid en liefde voor haar kind. Het is niet altijd gemakkelijk, maar ze weet dat ze niet alleen is in deze reis.
Wat zou jij doen als je in mijn situatie stond? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
