Mijn man en ik, beiden 47, hebben ieder één kind meegenomen in ons huwelijk. Hij bracht zijn dochter, Emma (24), en ik mijn zoon, Lucas (22). We zijn nu 17 jaar getrouwd, en over het algemeen gaat alles goed tussen ons en de kinderen. Maar er is altijd één onderwerp dat keer op keer terugkomt: de verdeling van de huishoudelijke taken.
Het grootste probleem is dat ik Emma meer klusjes laat doen dan Lucas, en dit is altijd zo geweest. Ik werk tussen de 30 en 40 uur per week, terwijl mijn man zo’n 50 uur maakt. Hierdoor draag ik het grootste deel van de huishoudelijke verantwoordelijkheden. Emma heeft vaak geklaagd bij haar vader over de klusjes, en hoewel hij die klachten naar me doorspeelde, leek hij het grotendeels met mij eens te zijn. Hij bracht het ter sprake, maar liet het verder rusten.
De klusjes die ik de kinderen gaf waren vroeger vrij licht, vooral tijdens hun basisschooltijd. Toen ze naar de middelbare school gingen, begon Lucas geavanceerde vakken te volgen die veel huiswerk met zich meebrachten. Daarnaast deed hij vrijwilligerswerk, waarbij hij jongere kinderen mentorde.
Hij was altijd al gericht op studiebeurzen, omdat we simpelweg niet genoeg geld hadden om hem volledig te ondersteunen. In die tijd bleven de klusjes nog redelijk gelijk, maar als Lucas langer wegbleef vanwege zijn vrijwilligerswerk, nam ik zijn taken over. Dat deed ik echter niet voor Emma als zij later thuiskwam van een avondje met vrienden.
Emma is altijd populair geweest. Ze heeft een vrolijke persoonlijkheid en veel vrienden, wat ik geweldig voor haar vind. Maar terwijl Lucas op de middelbare school steeds meer vrijwilligerswerk deed, collegevoorbereidingen trof, geavanceerde vakken volgde én een bijbaan had, begon Emma achter te lopen op hem wat betreft verantwoordelijkheid.
Hij betaalde zijn eigen extra’s met zijn baan, terwijl Emma haar zakgeld moest verdienen met klusjes. En op dat punt begon het verschil in hun taken groter te worden.
Nu, jaren later, begint Lucas aan zijn masterprogramma, doet onderzoek, werkt twee parttime banen en geeft nog steeds bijles. Wij betalen zijn huur en eten, zodat hij wat geld kan sparen. Emma daarentegen, is nog steeds de sociale vlinder die altijd in het middelpunt van de aandacht staat, wat ik nog steeds prachtig vind.
Maar ze heeft geen baan, geen opleiding en lijkt ook geen interesse te hebben om daaraan te werken. We hebben haar aangeboden om te helpen, maar ze zegt telkens dat ze “te druk” is. Dus ja, zij heeft meer huishoudelijke taken dan Lucas.
Blijkbaar heeft Emma opnieuw geklaagd bij haar vader, en deze keer vindt hij dat ik de taken beter moet verdelen. Hij wil dat ik de balans herstel, maar ik weet eerlijk gezegd niet hoe dat zou moeten. Lucas heeft simpelweg geen tijd meer over, en ik vind niet dat ik hem moet belasten met meer werk. Toen mijn man me hierover aansprak, heb ik hem duidelijk laten weten dat ik het niet eens ben.
Beide kinderen denken dat ik oneerlijk ben, en hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik begin te twijfelen. Is het terecht dat ik Emma meer taken laat doen, terwijl Lucas zo hard werkt? Of ben ik echt oneerlijk?
Om het in perspectief te plaatsen: Emma’s taken bestaan uit stofzuigen, afstoffen wanneer nodig, en wekelijks de lakens en handdoeken wassen. Ze krijgt $1.000 per maand van haar vader als zakgeld. Lucas heeft de taak om de vuilnis buiten te zetten, de vaatwasser in te ruimen en zijn eigen eten te koken.
Hij helpt ook met klusjes buiten wanneer dat nodig is. Hij weigert een toelage omdat hij weet dat wij proberen te sparen en hij zelf een inkomen heeft. De rest van het huishouden – zoals koken, dweilen en de badkamers schoonmaken – doe ik zelf.
Wat zou jij doen in deze situatie? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
