Vanaf het moment dat ik mijn vriend ontmoette, voelde ik dat hij een familieband heeft waar hij trots op is. Dat waardeerde ik in hem; zijn zorgzaamheid en toewijding stonden altijd hoog op mijn lijst van bewonderenswaardige eigenschappen. Maar nu, een paar jaar verder, lijkt het alsof diezelfde eigenschappen onze relatie in de weg staan. Hij geeft zijn moeder constant voorrang, en ik voel me vaak als een tweede keuze. Steeds meer vraag ik me af of ik wel de persoon ben die hij écht op de eerste plaats wil zetten.
Onze relatie begon met zijn moeder als een constante schaduw op de achtergrond. Ik dacht eerst dat het vanzelf wel zou minderen, dat hij misschien na verloop van tijd zou leren een gezonde balans te vinden. Maar nu voelt het alsof zijn moeder altijd vóór mij komt, ongeacht de situatie. Als ze belt, laat hij alles vallen om naar haar toe te gaan. Plannen die we samen hadden gemaakt worden moeiteloos verzet of geannuleerd als zij iets van hem nodig heeft. Voor mij blijft er dan niets over behalve teleurstelling en de vraag: ben ik ooit echt zijn prioriteit?
Wat het extra moeilijk maakt, is dat zijn moeder haar best doet om subtiel te laten merken dat ze mij liever niet ziet. Ze kijkt me nauwelijks aan als we samen zijn en praat vaak over zijn ex-vriendinnen, alsof ze daarmee iets wil duidelijk maken. Ik heb hem dit meerdere keren verteld, maar hij lijkt het probleem te ontwijken. Hij zegt dat ik overdrijf, dat ik me geen zorgen moet maken en dat zijn moeder gewoon even tijd nodig heeft om aan me te wennen. Maar hoe lang nog? We zijn al drie jaar samen, en die ’tijd’ lijkt eindeloos uitgerekt te worden.
De impact op mijn emoties is groot. Ik ben een persoon die waarde hecht aan steun en aan iemand die naast me staat, niet één die telkens het gevoel heeft dat ze om aandacht moet vragen. Elke keer als ik hem probeer uit te leggen hoe het voelt om constant op de tweede plaats te komen, wuift hij mijn zorgen weg of geeft hij me het gevoel dat ik onredelijk ben. Hij begrijpt niet dat het niet om één keer gaat, maar om een patroon dat zich steeds blijft herhalen.
Laatst hadden we een langverwacht weekendje weg gepland, iets waar ik echt naar uitkeek. Maar amper een uur nadat we waren aangekomen, belde zijn moeder. Ze had een klein probleem met de auto en vroeg hem om langs te komen. Zonder nadenken besloot hij te gaan, waardoor ik alleen achterbleef in een stad waar ik niemand kende. Op dat moment voelde ik een enorme teleurstelling. Ik vroeg me af of ik ooit echt op de eerste plaats zou komen, of dat ik altijd die vriendin zou blijven die in de wacht wordt gezet.
Elke poging die ik onderneem om hierover te praten lijkt nergens toe te leiden. Zijn loyaliteit aan zijn moeder lijkt diepgeworteld, en hoewel ik dat begrijp, voel ik me verloren in deze driehoeksverhouding. Het voelt alsof ik in een oneerlijke competitie ben beland, een competitie die ik nooit heb gewild en waarin ik altijd aan het kortste eind trek. Onze relatie lijkt langzaam ten onder te gaan aan deze onbalans, en ik merk dat mijn geduld opraakt.
De gedachte aan het beëindigen van de relatie spookt steeds vaker door mijn hoofd. Het voelt zwaar om dat toe te geven, want ik hou echt van hem. Maar ik ben ook iemand die zichzelf respecteert, die een partner wil die haar op de eerste plaats zet. Zijn onbegrip en de afwijzing van zijn moeder hebben me uitgeput. Elke keer als ik hoop dat er iets verandert, word ik teleurgesteld.
Toch twijfel ik nog steeds. Is het overdreven om hem hierom te willen verlaten? Ben ik te veeleisend als ik verwacht dat hij me boven zijn moeder kiest, al is het maar af en toe? Soms probeer ik mezelf te overtuigen dat het probleem bij mij ligt, dat ik meer begrip moet tonen. Maar telkens als ik opnieuw in een situatie kom waarin ik op de achtergrond word gezet, komen die twijfels weer boven.
Ik wil een gezonde, evenwichtige relatie waarin we samen beslissingen nemen en elkaar steunen. Wat ik niet wil, is blijven hangen in een situatie waarin ik altijd het gevoel heb dat ik moet vechten voor zijn aandacht en respect. De pijn van steeds weer tweede staan, vreet aan me. Mijn geduld raakt op, en het wordt steeds moeilijker om mijn eigen behoeften aan de kant te schuiven voor zijn moeder.
Nu vraag ik me af: moet ik blijven hopen dat hij ooit zijn prioriteiten verandert, of is het tijd om voor mezelf te kiezen? Moet ik luisteren naar mijn intuïtie, die me steeds vaker zegt dat dit misschien niet de juiste relatie voor mij is? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
