Je ziet het vaker gebeuren: een nieuwsfragment raakt iemand zo hard, dat het niet bij kijken blijft. Dit keer is het Minouche van der Gijp, de vrouw van René van der Gijp, die open en fel reageert op een zaak die veel Nederlanders bezighoudt. Je merkt aan alles dat het haar niet loslaat. Haar woorden zorgen vervolgens voor een golf aan reacties, steun, kritiek en uitleg. Zo ontstaat binnen een paar uur een publiek gesprek dat verder gaat dan één Instagram Story.
Een zaak die iedereen stil krijgtDe rechtszaak tegen de vader en twee broers van Ryan Al Najjar is inhoudelijk van start gegaan. Ryan was achttien jaar en kwam uit Joure. Ze werd op 28 mei 2024 in het water gevonden in Lelystad. Het Openbaar Ministerie vermoedt eerwraak als motief. Volgens het OM zou haar westerse levensstijl en haar vriendje, die geen moslim is, een rol hebben gespeeld. Dat maakt het voor veel mensen extra confronterend. Je voelt meteen hoe zwaar zo’n verdenking weegt voor de familie, maar ook voor de samenleving die meekijkt.
Minouche deelt fragment en spreekt haar gevoel uitOpiniemaker Lale Gül bespreekt de zaak bij Nieuws van de Dag. Minouche deelt dat fragment op haar eigen socials. Daar blijft het niet bij. Ze schrijft er ook iets bij, recht uit haar hart. “Voor wie het vorige verhaal gezien heeft… Dit is dus iets wat ik nog steeds niet begrijp… Eerwraak… Ik heb best wat mensen met een Islamitische cultuur onder mijn volgers, dus voordat ik op iemand z’n tenen trap: Excuse-moi, maar ik vind dit zo heftig.” Je merkt dat ze haar woorden voorzichtig kiest, maar dat de emotie groter is dan de voorzichtigheid.
Geen begrip voor geweld in naam van familieMinouche laat in haar reactie duidelijk merken dat ze geen enkele ruimte ziet voor eerwraak. Ze benoemt waarom het haar zo raakt. “Waarom? Waarom kan je niet gewoon je kinderen ondersteunen in hun keuzes? Wie zegt dat als je makeup draagt of geen hoofddoek, je een slecht persoon bent? Of als je verliefd wordt op iemand van een andere cultuur?” Ze schrijft vanuit verontwaardiging, maar ook vanuit verdriet. Het gaat haar niet om een snelle mening. Ze lijkt zich echt voor te stellen hoe het moet zijn om als kind niet veilig te zijn in je eigen omgeving.
Een oproep tot liefde en vrijheidIn haar volgende zinnen legt Minouche de nadruk op iets wat volgens haar vanzelfsprekend moet zijn: liefde blijft staan, ook als keuzes anders uitvallen. “Waarom kun je als ouder, broer of zus niet gewoon zeggen: ‘Hey, het zou mijn keuze niet zijn maar ik hou nog net zoveel van je. Ik heb je lief ook al kies je voor een andere levenswijze.’” Het is een boodschap die veel volgers herkennen. Je proeft hier ook een groter thema: vrijheid van meningsuiting en vrijheid om je eigen leven te kiezen, zonder angst voor straf of verstoting.
Teleurstelling en een scherpe grensMinouche gaat nog een stap verder. Ze zegt dat geloof voor haar steun en rust hoort te geven. Ze schrijft: “Een geloof hebben zie ik als iets waar mensen steun in zoeken, comfort en rust. Of een levenswijze. En iedereen mag dat voor zichzelf bepalen. Ook dat moet je van elkaar respecteren.” Daarna trekt ze een harde lijn. “Maar zodra het opgedrongen wordt of zelfs levensbepalend is, dan ben je me kwijt in de discussie. Respect voor een mens staat altijd boven respect voor een geloof.” Je merkt dat ze hier iets wil beschermen dat ze belangrijk vindt. De mens, het individu, staat voor haar op één.
Volgers corrigeren haar binnen enkele urenDe reactie roept veel los. Niet alleen bij mensen die haar steunen, maar ook bij volgers die haar willen nuanceren. Minouche geeft later toe dat ze daar iets van leert. Ze schrijft: “Even een kleine correctie. Ik leer ook elke dag. Ik kreeg net allemaal mooie berichten van mensen die er meer verstand van hebben dan ik. Eerwraak heeft dus niets te maken met de Islam. Het is iets cultureels.” Je ziet hier een zeldzaam moment van bijsturen zonder schaamte. Ze kiest ervoor om de uitleg die ze krijgt te delen met iedereen.
Wat moslimvolgers haar uitleggenMinouche plaatst talloze berichten van volgers. Een van hen zegt: “Ik ben moslim en in de Koran zegt Allah: er is geen dwang in geloof. Ik heb twee zussen: een met en een zonder hoofddoek. Dit heeft niks met geloof te maken maar is meer een cultuurding.” Een ander is nog stelliger. “Lieve Nous, als moslima die haar geloof heel goed kent, kan ik je zeggen dat hier NIETS islamitisch aan is. Eerwraak bestaat niet in de islam. Dit is puur een ziekelijke cultuur die op bepaalde plekken op de wereld voorkomt.” Je ziet hoe mensen hun religie willen loskoppelen van geweld. Dat gesprek wordt zo groter dan Minouches eerste post.
De discussie verschuift naar cultuur en machtVolgers leggen uit dat eerwraak niet overal voorkomt en niet voortkomt uit geloof, maar uit verstikkende tradities. Ze noemen voorbeelden zoals India en Egypte. “Bijvoorbeeld India. Of Egypte. Even een paar voorbeelden. Er is geen dwang in de islam. Je mag niemand iets opleggen. Ouders mogen streng zijn, mogen inderdaad ergens niet blij.tevreden mee zijn, maar dat is dan ook gelijk de grens.” Je merkt dat deze discussie raakt aan bredere vragen over integratie debat, cultuur en veiligheid. Tegelijk blijft het vertrekpunt hetzelfde. Een jong meisje is dood en iedereen zoekt naar een verklaring die recht doet aan dat verlies.
Waar dit nu naartoe gaatMinouche laat zien hoe een persoonlijk gevoel kan uitgroeien tot een leerzaam publiek moment. Je hoeft het niet met haar eens te zijn om te zien dat ze zich kwetsbaar opstelt. Ze reageert vanuit schrik, maar kiest daarna voor nuance. Intussen loopt de rechtszaak door en blijft het onderwerp gevoelig. Voor veel mensen is dit meer dan nieuws. Het gaat over hoe je met elkaar samenleeft. Het gaat over bescherming, vrijheid en de vraag hoe je voorkomt dat cultuur of traditie ooit boven een mensenleven komt te staan.
