Ik (31F) en Rita (29F) zijn al bijna een decennium de beste vriendinnen. Echter, sinds ze aankondigde te gaan trouwen, lijkt onze vriendschap uit elkaar te vallen met de snelheid van het licht. Het begon allemaal toen ze besloot haar schoonzus, die ze nauwelijks kende, als haar bruidsmeisje te kiezen. Tot nu toe heb ik al haar grillen geaccepteerd onder het mom van ‘haar bruiloft, haar regels’.
Maar haar laatste verzoek is de druppel die de emmer deed overlopen. Afgelopen vrijdag onthulde ze de jurken die ze voor de bruidsmeisjes had uitgekozen: prachtige groene jurken. Daarna nam ze mij apart en vroeg ze mij om, in tegenstelling tot de andere bruidsmeisjes, een pak te dragen. En niet zomaar een pak, maar een specifiek door haar uitgekozen, oversized, slecht passend groen pak.
De onenigheid escaleert
Haar redenatie was dat mijn aanwezigheid in een jurk op haar bruiloft haar ongemakkelijk zou maken. Ze was bang dat mijn lichaamsvorm te veel aandacht zou trekken. Ik ben een kleine vrouw met aanzienlijke rondingen en een uitgesproken zandloperfiguur, iets waar ik niets aan kan veranderen. Ondanks dat ik nooit eerder een pak had gedragen, probeerde ik met haar te overleggen of ik zelf een pak mocht uitkiezen, maar ze weigerde. Ik stelde zelfs tien jurken voor die mij totaal niet flatteerden en erg los zaten, maar ze bleef bij haar standpunt.
Het besluit om niet te gaan
Uiteindelijk nam ik de beslissing voor haar en zei dat ik niet naar haar bruiloft zou komen, omdat ik onmogelijk kon dragen wat zij van mij verlangde. Ze beschuldigde me van egoïsme, onverschilligheid en ijdelheid. In ons kleine dorp verspreidde het nieuws zich snel, mede doordat haar aanstaande echtgenoot het nodig vond om deze informatie met jan en alleman te delen. Enkele dorpsgenoten maakten passief-agressieve opmerkingen dat ik me er maar overheen moest zetten, gezien ze een decennium lang een geweldige vriendin voor mij was geweest.
Ik voel me verschrikkelijk omdat ik mijn beste vriendin heb verloren over iets wat in mijn ogen belachelijk is. Tegelijkertijd voelt de hele situatie vernederend aan door het absurde van de eis. Lezers, ben ik de onredelijke persoon hier? Had ik meer moeite moeten doen om tot een compromis te komen?
