Acht maanden zwanger en op het punt om moeder te worden, voelde ik me geliefd en gekoesterd. Mijn man, Thomas (34), organiseerde de avond voor mijn doktersafspraak een prachtige date. Het was een diner in een chic restaurant, compleet met mijn favoriete bloemen, een ketting en een nieuwe bedelarmband. Hij had zelfs comfortabele nieuwe slippers en parfum voor me gekocht. Alles leek perfect, tot hij de volgende ochtend, dertig minuten voor mijn afspraak, besloot mij te verlaten.
Een paar jaar geleden leerde ik Thomas kennen, en vanaf het eerste moment voelde het alsof ik de jackpot had gewonnen. Onze eerste date was aan de rand van een meer, onder een heldere sterrenhemel. Hij was alles wat ik ooit in een partner zocht en alles wat ik miste bij mijn ex. Ik heb hem altijd laten weten hoe dankbaar ik voor hem ben en alles wat hij voor me deed.
Thomas was nooit iemand die vreemdging of die mij ontrouw behandelde. Hij masseerde mijn voeten en buik met zorg, hij was er altijd voor me en vervulde elke wens die ik had.
Tijdens onze laatste date maakte ik foto’s en video’s van elk moment. Ik wilde het perfecte plaatje vastleggen, maar wat ik daarna deed, was een fout die ik niet kan terugdraaien. In een impulsieve bui stuurde ik deze beelden naar mijn ex, David. Ik vertelde hem hoe ik wenste dat hij degene was die al deze dingen voor me deed, dat ik hem nog steeds miste, en dat ik wenste dat ik van hem zwanger was in plaats van van Thomas. Ik zei zelfs dat ik hoopte dat er ooit weer iets tussen ons kon zijn.
Thomas zag die berichten. Hij had mijn telefoon op tafel zien liggen en mijn berichten geopend. Het moment waarop ik zijn gezichtsuitdrukking zag veranderen, is iets dat ik nooit zal vergeten.
Zijn ogen, die normaal vol liefde stonden, werden koud en leeg. Hij zei niets, stond op en verliet de tafel. Ik bleef achter met een knoop in mijn maag, niet wetend wat er zou volgen.
De volgende ochtend, toen ik opstond, was hij weg. Zijn kleren, wat spullen van mij, alles was verdwenen. Hij had het huis verlaten. Alles wat ik voelde, was paniek en spijt. Ik wist dat het fout was om die berichten te sturen, maar ik had nooit verwacht dat het zulke gevolgen zou hebben. Ik hou van Thomas en het laatste wat ik wil, is hem verliezen door een moment van zwakte en emotionele impulsiviteit.
Hormonen en emoties spelen een grote rol tijdens de zwangerschap, dat weet ik nu maar al te goed. Ik probeer mezelf te overtuigen dat het die hormonen waren die me ertoe brachten die berichten te sturen.
Die woorden, dat waren niet mijn ware gevoelens, dat waren de emoties van een zwangere vrouw die even de weg kwijt was. Ik wilde helemaal niet dat David terugkwam in mijn leven. Wat ik had met Thomas was alles wat ik ooit wilde en meer.
Nu sta ik voor een enorme uitdaging. Hoe kan ik Thomas laten zien dat hij degene is die ik echt wil? Ik wil laten zien dat die berichten niets betekenden, dat het gewoon een domme fout was ingegeven door de emoties van het moment. Ik voel me verloren zonder hem. De gedachte dat hij vertrokken is, vooral nu ik zo dicht bij de geboorte van ons kind ben, breekt mijn hart.
Ik heb geprobeerd hem te bellen, maar hij neemt niet op. Ik heb hem berichten gestuurd waarin ik me verontschuldig, waarin ik smeek om een kans om het goed te maken, maar hij reageert niet. Mijn angst groeit met de dag. Ik weet dat ik fout zat, maar ik wil dat hij begrijpt dat het nooit mijn intentie was om hem pijn te doen of te kwetsen. Wat ik echt wil, is hem terugkrijgen en laten zien dat hij mijn alles is.
Ik vraag me af hoe ik dit ooit goed kan maken. Is er nog een kans om te laten zien dat ik spijt heb en dat ik het echt meende toen ik zei dat ik van hem hou? Of heb ik het onherroepelijk verpest door toe te geven aan mijn emoties en iets te doen wat ik nooit had mogen doen?
Wat zou jij doen als je in mijn situatie zat? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
