Toen mijn dochter zwanger werd, voelde ik een mix van emoties. Natuurlijk was ik blij voor haar, maar ergens knaagde er iets in mij. Iedereen ging er stilzwijgend vanuit dat ik er wel zou zijn om op mijn kleinkinderen te passen, alsof dat vanzelfsprekend was. Maar ik had mijn leven al jaren geleden opgeofferd voor mijn gezin. Nu wilde ik eindelijk tijd voor mezelf nemen. Ik had plannen en dromen die ik al te lang had uitgesteld.
Ik herinner me hoe het voelde om mijn kinderen groot te brengen zonder enige hulp van anderen. Elke dag was gevuld met zorg, koken, en zorgen dat iedereen gelukkig was. Ik hield van ze, daar niet van, maar het kostte me zoveel energie. Het was een zware periode, en eerlijk gezegd, ik zag uit naar het moment dat ik weer vrij zou zijn. Mijn kinderen waren mijn wereld, maar nu was het mijn tijd om opnieuw te ontdekken wie ik ben, buiten het moederschap.
Het ging niet alleen om mijn vrije tijd. Mijn eigen moeder had me vaak gewaarschuwd: “Als je eenmaal begint met oppassen, verwachten ze het elke keer.” En zo is het ook. Zodra ik een dag oppas, komt er vanzelf een tweede keer. Het wordt langzaam een vast patroon waar ik geen controle meer over heb. Dat is niet wat ik voor ogen had. Ik wil niet weer vastzitten in die rol.
De buitenwereld begrijpt dit vaak niet. Mensen kijken me vreemd aan als ik zeg dat ik geen oppas wil zijn. Alsof ik een slechte oma ben omdat ik mijn leven niet wil inruilen voor mijn kleinkinderen. Maar ik heb jarenlang mijn eigen dromen aan de kant geschoven voor mijn gezin. Nu ben ik 53 en ik wil eindelijk mijn eigen tijd benutten. Ik wil reizen, mijn hobby’s oppakken en gewoon tijd voor mezelf hebben.
Mijn dochter vond het aanvankelijk moeilijk te begrijpen. Ze voelde zich zelfs gekwetst toen ik zei dat ik niet elke week beschikbaar ben om op te passen. Ik begrijp haar teleurstelling, maar dit is een keuze die ik bewust maak. Het is niet dat ik niet van mijn kleinkinderen houd. Ze zijn geweldig en ik geniet van elk moment dat ik met ze doorbreng. Maar dat wil ik op mijn eigen voorwaarden doen, niet omdat het van mij verwacht wordt.
Er zijn genoeg grootouders die met liefde elke dag oppassen en daar energie van krijgen. Ik bewonder hen, echt waar. Maar ik ben niet die grootouder. Ik heb al zoveel gegeven, en nu wil ik iets terugnemen voor mezelf. Het voelt egoïstisch, dat geef ik toe, maar ik voel dat ik het nodig heb. Mijn energie, mijn rust – dat is wat ik nu prioriteit geef.
Soms voel ik me schuldig. Dan denk ik: wat als mijn dochter het moeilijk heeft en mijn hulp écht nodig heeft? Maar dan herinner ik mezelf eraan dat zij ook haar eigen weg moet vinden. Het ouderschap is niet gemakkelijk, en ik wil haar de kans geven om zelf te ontdekken wat werkt voor haar en haar gezin. Ik kan niet alles voor haar oplossen, en dat hoeft ook niet.
Ik heb vrienden die in dezelfde situatie zitten. Sommigen van hen passen wel op hun kleinkinderen en lijken daar vrede mee te hebben. Maar ik hoor ook vaak hoe ze het stiekem zwaar vinden, hoe ze hun eigen behoeften steeds opzijzetten. Het voelt goed om te weten dat ik niet de enige ben die hier zo over denkt. Het is een gedeeld gevoel, dat verlangen naar vrijheid na al die jaren van zorgen.
De maatschappij heeft zoveel verwachtingen van ons, grootouders. We zouden klaar moeten staan, altijd beschikbaar moeten zijn. Maar wij hebben ook onze grenzen, ons eigen leven dat verder gaat. Ik wil dat mijn kinderen en kleinkinderen begrijpen dat ik van ze houd, maar dat mijn liefde niet betekent dat ik mijn hele leven om hen heen moet bouwen. Ik ben meer dan een oma. Ik ben ook Annelies, en ik heb ook dromen.
In de toekomst hoop ik dat dit onderwerp bespreekbaarder wordt. Ik geloof dat het niet egoïstisch is om aan jezelf te denken, ook als grootouder. Het is zelfs gezond. Mijn relatie met mijn kleinkinderen blijft speciaal, juist omdat ik bewust kies wanneer ik er voor hen ben. Ik wil niet dat ze me als vanzelfsprekend beschouwen, maar als iemand die bewust kiest voor tijd samen.
Elke keer dat ik ze zie, geniet ik van die momenten. We lachen, we knuffelen, en ik ben dankbaar voor hun aanwezigheid in mijn leven. Maar daarna ga ik terug naar mijn eigen leven, vol plannen en dromen die ik nog steeds wil vervullen. Ik ben Annelies, ik ben oma, maar ik ben vooral ook mezelf.