Vanaf het moment dat ik moeder werd, veranderde mijn kijk op de samenleving drastisch. Ouder zijn betekent veel meer dan alleen zorgen voor een kind. Het vraagt om opofferingen, zowel financieel als emotioneel, en dat elke dag opnieuw. Maar als ik om me heen kijk, zie ik dat ouders soms nauwelijks worden beloond voor hun inspanningen. Sterker nog, het voelt alsof wij als ouders harder moeten knokken om dezelfde kansen te krijgen. Het is alsof de belastingvoordelen die bedoeld zouden moeten zijn om gezinnen te ondersteunen, vaak oneerlijk worden verdeeld. Ik vind het onbegrijpelijk dat mensen zonder kinderen vaak dezelfde voordelen krijgen, terwijl zij niet de hoge kosten en verantwoordelijkheden dragen die horen bij het opvoeden van kinderen.
Ik begrijp dat iedereen zijn eigen keuzes heeft en dat het prima is om geen kinderen te willen. Maar ik geloof dat ouders een cruciale bijdrage leveren aan de toekomst van onze samenleving. Onze kinderen zijn de leraren, artsen, en verzorgers van morgen, en het grootbrengen van de volgende generatie vraagt een enorme investering. Niet alleen in tijd, maar ook in geld. Toch lijkt het systeem soms alsof deze bijdrage nauwelijks wordt erkend. Mensen zonder kinderen hoeven niet dezelfde kosten te maken voor dingen als kinderopvang, onderwijs en de dagelijkse opvoeding. Dus waarom zouden zij dan dezelfde belastingvoordelen ontvangen die eigenlijk bedoeld zijn om gezinnen te ondersteunen?
Er zijn mensen die vinden dat belastingvoordelen voor iedereen gelijk moeten zijn, ongeacht of je kinderen hebt. Maar ik geloof dat dit systeem ons als ouders behoorlijk in de kou laat staan. Neem bijvoorbeeld de hypotheekrenteaftrek. Dit is een regeling waar iedereen van profiteert, maar voor ouders voelt het vaak zwaarder. Als je kinderen hebt, ben je vaak gebonden aan hogere woonlasten omdat je in een geschikte buurt wilt wonen met goede voorzieningen. Het zou eerlijker zijn als ouders hierin wat extra steun krijgen, juist omdat we vaak méér kosten maken om een stabiele omgeving voor onze kinderen te bieden.
Ouderschap vraagt om flexibiliteit in werkuren, en dat betekent vaak dat we salaris inleveren of kiezen voor deeltijdwerk. Dit is een keuze die mensen zonder kinderen vaak niet hoeven maken. Zij kunnen zich volledig op hun carrière richten, zonder zich zorgen te maken over wie hun kind opvangt na school of bij ziekte. Voor ouders betekent deze flexibiliteit een lager inkomen en een rem op carrièrekansen. Ik ben ervan overtuigd dat de belastingvoordelen meer gericht zouden moeten zijn op het compenseren van deze uitdagingen, zodat ouders de vrijheid hebben om werk en gezin beter in balans te houden.
Soms vragen mensen me waarom ik zo fel ben over dit onderwerp. Voor mij draait het niet om het neerkijken op mensen zonder kinderen; het gaat om eerlijkheid. Het is een bewuste keuze om geen kinderen te hebben, en ik respecteer die keuze volledig. Toch vind ik het oneerlijk dat belastingvoordelen gelijk blijven voor iedereen, ongeacht de verantwoordelijkheden en kosten die ouders met zich meedragen. Dit gebrek aan erkenning voor de uitdagingen van het ouderschap kan soms frustrerend zijn, en het voelt soms alsof mijn inspanningen als moeder niet echt worden gezien.
Wat me ook frustreert, is dat de politiek weinig doet om deze ongelijkheid aan te pakken. Er wordt vaak gesproken over het belang van gezinnen, maar de belastingvoordelen blijven voor iedereen hetzelfde. Het lijkt wel alsof de samenleving niet doorheeft dat ouders een fundamentele rol spelen in het bouwen van de toekomst. Wat zou er gebeuren als steeds meer mensen besluiten geen kinderen te krijgen vanwege de financiële lasten? Wie gaat dan over een paar decennia onze samenleving draaiende houden?
Ik bespreek dit onderwerp vaak met vrienden en familie, maar merk dat niet iedereen het begrijpt. Sommigen vinden dat het eerlijk is als iedereen dezelfde voordelen krijgt, omdat iedereen belasting betaalt. Maar voor mij gaat het om meer dan betalen; het gaat om bijdragen. Ouders dragen bij op een unieke manier, met offers die anderen niet hoeven te maken. Dat verdient erkenning en steun, zeker in een land dat zegt het belang van families hoog te houden.
Uiteindelijk wil ik gewoon dat het belastingstelsel eerlijker wordt. Ouders zoals ik kiezen ervoor om tijd en geld te investeren in de volgende generatie, in de toekomst van ons land. Daar zouden we iets voor terug mogen zien, iets dat de lasten verlicht en ons de ruimte geeft om onze kinderen een stabiele toekomst te bieden. Het is tijd dat de overheid erkent hoe waardevol ouders zijn voor de samenleving, en daar ook fiscaal rekening mee houdt. Kinderen opvoeden komt met grote financiële en emotionele lasten, iets waar de belastingdienst weinig rekening mee lijkt te houden. Het zou helpen als het belastingstelsel ouders daadwerkelijk ondersteunt, in plaats van hen gelijk te stellen aan mensen die deze lasten niet dragen.
De coronapandemie heeft voor mij deze ongelijkheid alleen maar scherper gemaakt. Tijdens de lockdown moesten wij als ouders jongleren met thuisonderwijs, werk, en huishoudelijke taken. Mensen zonder kinderen hadden in veel gevallen minder verplichtingen en meer vrijheid. Het werd voor mij pijnlijk duidelijk dat de samenleving nauwelijks rekening houdt met de uitdagingen van het ouderschap. Daarom blijf ik pleiten voor een eerlijker belastingstelsel, waarin de offers van ouders erkend en beloond worden.
Wordt het niet tijd dat ouders de erkenning krijgen die ze verdienen? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
