Verzoening met macarons?
Gisteren probeerde ze het goed te maken. Ze kwam langs met macarons uit mijn favoriete winkel, zich bewust van haar fout en met de wens om excuses aan te bieden. Hoewel ik haar excuses niet accepteerde, kon ik de verleiding van de macarons niet weerstaan. Mijn moeder, echter, beschuldigde me ervan kleinzerig te zijn door vast te houden aan deze wrok voor iets wat zij als onbeduidend zag. Ze vond dat ik de vriendschap niet moest opgeven omwille van één fout.
De situatie heeft me voor een dilemma geplaatst: is het vasthouden aan mijn principes en het weigeren van vergeving werkelijk kleingeestig, of is het een noodzakelijke grens om te stellen in relaties? Hoewel de macarons een zoete troost boden, bleef de bitterheid van verraad hangen. Deze ervaring leert me dat sommige excuses misschien wel oprecht zijn, maar dat niet elke daad zomaar vergeven kan worden.
