Ze is nu teleurgesteld in mij vanwege de “keuze”, omdat ik als vader recht zou moeten hebben op een steunpersoon in de kamer. Maar ik ben degene niet die een watermeloen eruit moet persen, dus waarom zou ik?
Ik ben ten einde raad en ze heeft alleen maar meer stress toegevoegd aan mij en mijn partner gedurende deze hele zwangerschap. Ik mis de dagen dat ik onzichtbaar voor haar was. Het lijkt erop dat haar plotselinge interesse in mijn leven meer een last is geworden dan een zegen, vooral nu we op het punt staan ons gezin uit te breiden. Het respecteren van de wensen van mijn partner tijdens deze intieme en transformerende ervaring blijft mijn topprioriteit, ongeacht de teleurstelling van mijn moeder.
