Mijn vader begon geïrriteerd te ademen, zoals hij altijd doet als iemand tegen hem ingaat, en mijn moeder zei dat dit allemaal nergens voor nodig was. Volgens haar kon ik mijn dochter niet altijd beschermen en was dit een voorbereiding op de harde werkelijkheid. Dat was de druppel. Ik zei: “Dit is geen voorbereiding op de echte wereld, dit is gewoon gemeen gedrag. Dit soort dingen zijn precies de reden waarom ik als kind zo in de verpest was. Nu wegwezen.”
Ze pakten hun spullen en vertrokken. Ik bleef achter met mijn dochter, en legde haar uit hoe trots ik op haar was en hoe goed ze het had gedaan. Ik vroeg haar om hun opmerkingen te negeren en speelde de situatie af als wreedheid van hun kant, simpelweg omdat ze niet anders kunnen. Vervolgens vroeg ik haar om het liedje nog een keer te spelen, wat ze deed.
De nasleep en reflectie
De volgende dag stuurde ik een bericht naar mijn ouders waarin ik aangaf dat we een pauze zouden inlassen totdat ze zich konden gedragen als fatsoenlijke mensen. Mijn vader reageerde kort: “Dat is jouw keuze, maar ik wist niet dat ik je zo gevoelig heb opgevoed.”
Natuurlijk kon mijn zus, de perfecte lieveling van mijn ouders, het niet laten om zich ermee te bemoeien. Ze belde me op en vertelde het verhaal vanuit het perspectief van mijn ouders, en noemde me een “gemeen kreng” omdat ik zo tegen hen had gesproken.
Ze beschuldigde me ervan dat ik mijn dochter in watten legde en blablabla. Ik zei gewoon dat ze naar de hel kon lopen en hing op.
Het punt is, ik twijfel niet aan het feit dat ik mijn dochter heb verdedigd. Dat zal ik altijd doen. Maar ik ging wel van nul naar honderd in een paar seconden. Ik zette ze meteen het huis uit, schold ze uit, en ja, dat alles gebeurde voor de ogen van mijn dochter. Ik verhief mijn stem toen ik ze uiteindelijk verzocht te vertrekken.
Twijfels en vragen
Ik was en ben nog steeds boos. Ik weet niet of ik een verontschuldiging van hen zou accepteren op dit punt. Dit gedrag is niets nieuws; het is al decennia oud. Maar dit was de eerste keer dat het mijn dochter raakte.
Nu vraag ik me af of ik te ver ben gegaan. Heb ik te fel gereageerd? Had ik rustiger moeten blijven en het gesprek moeten aangaan? Misschien. Maar eerlijk gezegd weet ik het niet zeker. Het belangrijkste voor mij is dat ik mijn dochter heb laten zien dat dit soort gedrag niet wordt getolereerd, niet van hen, en niet van iemand anders.