Toen mijn dochter Sophie me vertelde dat ze naar het buitenland wilde verhuizen, leek het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik wist dat ze avontuurlijk was en altijd dromen had over verre reizen, maar het idee dat ze daadwerkelijk zou vertrekken, voelde alsof ik haar voor altijd kwijt zou raken. Mijn moederhart brak, en ik wist niet hoe ik haar keuze moest verwerken.
Sophie is 21 en vol ambitie. Ze wil studeren in het buitenland en daarna misschien zelfs daar blijven wonen. Ik begrijp haar verlangen naar nieuwe kansen en ervaringen, maar het idee dat ze duizenden kilometers van me verwijderd zal zijn, is ondraaglijk. We hebben altijd een hechte band gehad. Ze is mijn enige kind, en we delen alles met elkaar. Hoe kan ik haar loslaten zonder het gevoel te hebben dat ik haar verlies?
De eerste keer dat ze erover begon, wuifde ik het weg als een fase. Ze sprak over nieuwe culturen ontdekken, haar horizon verbreden en zichzelf beter leren kennen. Ik glimlachte en zei: “Dat klinkt geweldig, schat,” maar diep vanbinnen hoopte ik dat ze van gedachten zou veranderen. Toen ze me haar acceptatiebrief voor een universiteit in Australië liet zien, besefte ik dat het geen fantasie meer was. Het was echt.
Mijn gevoelens zijn zo tegenstrijdig. Aan de ene kant ben ik trots dat Sophie zo’n moedige stap wil zetten. Ze heeft altijd hard gewerkt om haar dromen na te jagen, en dit is het bewijs dat ze dat ook echt kan. Maar aan de andere kant voel ik me alsof ik in de steek word gelaten. Ik heb mijn leven aan haar gewijd, haar opgevoed, gesteund en beschermd. Nu ze haar vleugels uitslaat, blijft mijn wereld leeg achter.
We hebben meerdere keren gesproken over haar plannen, en ik probeer haar niet te belasten met mijn emoties. Toch merkt ze dat ik moeite heb met haar keuze. Ze zegt dat ik niet bezorgd moet zijn en dat technologie ons verbonden zal houden, maar een videochat kan nooit de warme knuffel vervangen die ik nu nog dagelijks van haar krijg. Hoe kan ik haar uitleggen dat ik bang ben haar te missen, zonder dat ik haar schuldgevoelens geef?
Ik weet dat dit haar leven is en dat ze haar eigen keuzes moet maken. Het is niet aan mij om haar tegen te houden. Maar soms voelt het alsof ik faal als ouder door niet in staat te zijn mijn eigen verdriet opzij te zetten. Ik wil dat ze gelukkig is, maar ik wil haar ook dichtbij hebben. Deze tegenstrijdigheid knaagt aan me, dag in, dag uit.
Mijn vrienden zeggen dat ik haar moet laten gaan, dat dit een kans is die ze moet grijpen. Sommigen vertellen me dat ik me niet zo moet aanstellen en dat kinderen nu eenmaal hun eigen weg gaan. Maar voor mij voelt het anders. Sophie is niet alleen mijn dochter, ze is ook mijn beste vriendin. Haar vertrek zal een leegte achterlaten die ik niet weet hoe ik moet vullen.
Toch probeer ik mezelf eraan te herinneren dat dit ook een kans is voor mij. Misschien kan ik deze tijd gebruiken om opnieuw te ontdekken wie ik ben, zonder constant moeder te zijn. Maar zelfs die gedachte voelt pijnlijk. Hoe kan ik opnieuw beginnen, terwijl een deel van mijn hart aan de andere kant van de wereld zal zijn?
De dag van haar vertrek komt steeds dichterbij, en ik probeer zoveel mogelijk tijd met haar door te brengen. Ik help haar met het inpakken van haar spullen, maar elke doos voelt als een stukje van ons leven dat verdwijnt. Soms vraag ik me af of ik haar moet vragen om te blijven, maar dan besef ik dat dat egoïstisch zou zijn. Sophie verdient de kans om haar dromen waar te maken, en ik wil niet degene zijn die haar tegenhoudt.
Als ze straks op het vliegveld staat, weet ik niet hoe ik afscheid moet nemen. Het zal een moment zijn van trots en verdriet, een mix van emoties die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Maar ik hoop dat ik haar kan laten gaan met een glimlach, wetende dat ze haar eigen pad volgt en dat onze band sterk genoeg is om elke afstand te overbruggen.
Hoe ga jij om met het loslaten van je kinderen? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
