De situatie tussen mijn man en mij is de afgelopen tijd behoorlijk gespannen, en ik begin me af te vragen of ik misschien te veel vraag. Twee maanden geleden beviel ik van ons eerste kind, Olivia. Het moederschap is zowel prachtig als overweldigend gebleken. Mijn man, Jake, was tijdens de zwangerschap ontzettend ondersteunend en beloofde dat hij na de geboorte van Olivia bij elke stap zou helpen, vooral in die eerste moeilijke maanden.
Voor Olivia geboren werd, hadden Jake en zijn vrienden al een “mannenweekend” gepland voor deze zomer. Het zou een week worden in een berghut, met veel wandelen, vissen en tijd om bij te praten.
Toen ze het plan bespraken, herinnerde ik Jake eraan dat Olivia nog maar een paar maanden oud zou zijn en dat we nog midden in de hectische babyfase zouden zitten. Hij verzekerde me dat hij de reis zou annuleren als het te zwaar voor me werd, en ik vertrouwde op die belofte.
De realiteit van het ouderschap
Nu Olivia er is, blijkt alles moeilijker dan ik had verwacht. De slapeloze nachten, de borstvoedingsproblemen en de aanpassing aan het moederschap hebben me behoorlijk overweldigd. Jake heeft zeker geholpen, maar ik merk dat hij ontzettend uitkijkt naar die geplande vakantie, die volgende maand al plaatsvindt.
Vorige week vroeg ik Jake of hij de reis wilde overwegen te annuleren, en ik herinnerde hem aan zijn belofte. Ik vertelde hem dat ik het moeilijk heb en dat zijn afwezigheid van een hele week erg zwaar voor me zou zijn.
Jake leek verrast en een beetje gekwetst dat ik dit van hem vroeg. Hij zei dat hij al maanden naar deze vakantie uitkijkt en ook een pauze nodig heeft. Bovendien wees hij erop dat zijn ouders in de buurt wonen en kunnen helpen als ik dat nodig heb terwijl hij weg is.
Een moeilijke beslissing
Ik begrijp dat Jake ook een pauze nodig heeft en tijd met zijn vrienden wil doorbrengen, maar ik kan het gevoel niet onderdrukken dat ik hem in deze fase echt nodig heb. Hoewel ik de hulp van zijn ouders waardeer, is het gewoon niet hetzelfde als Jake hier hebben.
Jake vindt dat ik oneerlijk ben door hem te vragen de reis te annuleren na al het werk dat erin is gestoken. Hij zegt dat ik hem moet vertrouwen dat hij ervoor zorgt dat ik goed ondersteund word, zelfs als hij niet fysiek aanwezig is.
We zitten nu in een patstelling. Sommige van mijn vrienden vinden dat ik hem moet laten gaan, omdat het belangrijk is dat hij ook wat tijd voor zichzelf heeft, zeker na de stress van het nieuwe vaderschap.
Maar anderen zijn het met me eens dat het te vroeg is voor hem om een hele week weg te zijn en dat hij zich nu moet focussen op thuis zijn bij mij en Olivia.
Wat nu?
Is het onredelijk van mij om Jake te vragen zijn “mannenweekend” te annuleren om mij te helpen met onze pasgeboren dochter, na zijn belofte dat hij dat zou doen?
Een mogelijke oplossing
Na het lezen van de vele reacties voel ik me gesteund en begrepen. Veel van jullie hebben voorgesteld dat ik zelf ook een week vrij zou nemen, zodat Jake de zorg voor Olivia op zich neemt. Hoewel ik dat waardeer, is het voor mij op dit moment niet haalbaar.
Ik geef borstvoeding, wat logistiek gezien een uitdaging zou zijn als ik zo lang weg zou zijn. Daarnaast, en dit is iets waar ik aan moet werken, voel ik me gewoon niet prettig bij het idee om zo lang van mijn baby gescheiden te zijn. Die nieuwe mama-angst is moeilijk los te laten.
Ik overweeg nu om Jake voor te stellen de duur van zijn reis in te korten. In plaats van een hele week weg te zijn, lijkt drie nachten me een beter compromis. Zo kan hij toch tijd doorbrengen met zijn vrienden zonder dat ik het gevoel heb dat ik er alleen voor sta.
