Het is moeilijk te beschrijven hoe verscheurd ik me voel over wat ik hier heb ontdekt. De situatie op mijn werk speelt nu al weken in mijn hoofd, en ik kan er met niemand in mijn directe omgeving over praten. Ik werk in een groot team, met zo’n honderd collega’s die elkaar vrijwel allemaal kennen. Onlangs kwam ik erachter dat mijn collega Leah al een tijd vreemdgaat met een andere collega, Scott. Ik vermoed dat het al jaren speelt.
Het begon allemaal toen ik hen een paar weken geleden tijdens een personeelsuitje samen zag. Ze dachten dat ze onopvallend waren, maar ik merkte al snel dat er iets niet klopte. Ik besloot Leah de week daarna aan te spreken. Ik ben haar leidinggevende niet, maar heb wel een senior functie en ben verantwoordelijk voor het werk dat in onze afdeling gebeurt. Leah ontkende niet en beweerde dat het “eenmalig” was en een fout die ze betreurde. Ze smeekte me om het niet verder te vertellen.
We beëindigden dat gesprek met een lichte waarschuwing; ik vertelde haar dat ze voorzichtig moest zijn en dit met haar man, Andy, moest bespreken. Maar de dagen daarna bleven er vraagtekens door mijn hoofd spoken. Kort na dat gesprek zag ik haar en Scott samen lunchen en ze bleven heel lang weg. Dit bracht me ertoe om wat meer op hun werkschema te letten. Ik merkte dat ze meestal op dezelfde dagen op kantoor waren en vaak samen vertrokken. Hun projecten overlapten amper, dus deze “vergaderingen” leken mij niet werkgerelateerd.
Ik besloot met een andere senior manager binnen ons team te praten, die bevestigde dat anderen ook al hun vermoedens hadden geuit. Ze worden regelmatig gezien terwijl ze zich terugtrekken of elkaar aanraken, soms met lange afwezigheden tijdens werktijd. Tot mijn verbazing vertelde deze manager me zelfs dat Leah en Scott eerder gewaarschuwd waren voor dit gedrag. Leah had ook al een keer eerder soortgelijke problemen gehad met een andere collega, in een ander team. Blijkbaar is dit niet de eerste keer dat ze grenzen overschrijdt.
Professioneel gezien weet ik dat het belangrijkste is dat het werk gedaan wordt. Wat mensen buiten werktijd doen, is in principe hun eigen zaak. Maar er is iets aan deze situatie dat me niet loslaat. Ik ken Leah’s man, Andy. We zijn geen beste vrienden, maar wel goed genoeg om een praatje te maken wanneer we elkaar zien. Onze dochters zitten zelfs bij elkaar op dansles. Sinds ik dit allemaal weet, voelt elke ontmoeting met Andy ongemakkelijk. Het voelt alsof ik tegen hem lieg door niets te zeggen.
Andy heeft waarschijnlijk geen idee van wat er gebeurt. De laatste keer dat ik hem sprak, vertelde hij enthousiast over een geplande vakantie met Leah en hun kinderen. Ondertussen weet ik dat Leah tijdens de lunchpauze met Scott verdwijnt alsof ze single is. Ze flirt zelfs openlijk met anderen en lijkt totaal ongeïnteresseerd in haar thuisleven. Ik merk dat ik hierdoor steeds meer medelijden met Andy krijg.
Ik sprak nogmaals met mijn collega-manager en vertelde haar dat ik overwoog Andy in te lichten. Ze was stellig in haar advies om dit niet te doen en vond dat ik de situatie uitsluitend binnen het werk moest houden. Maar ik kan dat gevoel van onrecht niet van me afschudden. Het vreet echt aan me.
Wat zou jij doen in mijn situatie? Laat het me weten in de reacties op Facebook.
