Als vader wil je altijd het beste voor je kinderen. Je wilt ze steunen, begeleiden, en bovenal liefhebben, ongeacht wat het leven brengt. Toen mijn dochter van 16 me vertelde dat ze transgender is, was dat voor mij geen enkel probleem. Liefde voor je kind overstijgt alles, en ik wilde dat ze zich veilig en geliefd voelde in haar eigen huis. Maar wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt, heeft me meer dan eens aan mijn grenzen gebracht.
Sinds haar coming-out lijkt alles in ons gezin om haar te draaien. Begrijp me niet verkeerd: ik ben trots dat ze zichzelf wil zijn. Maar waar trek je de grens tussen begrip en egoïsme? Mijn dochter begon bizarre eisen te stellen, zoals dat mijn vrouw en ik verplicht met haar mee moesten naar elke prideparade. Ze accepteerde geen ‘nee’ en maakte ons uit voor transfoben als we niet mee konden of wilden. Het voelde alsof elke discussie over haar gedrag onmiddellijk werd afgedaan als een aanval op haar identiteit.
Het dieptepunt kwam toen ze een nep-ID meenam om uit te gaan en ik haar daarop aansprak. Ik probeerde uit te leggen hoe gevaarlijk en ondoordacht dat was, maar haar reactie was alles behalve volwassen. Ze begon te schreeuwen, me transfobisch te noemen en zelfs beledigende namen naar mijn hoofd te slingeren. Mijn vrouw en ik waren geschokt. We probeerden kalm te blijven, maar het leek alsof ze totaal geen respect meer had voor ons als ouders.
Het escaleerde verder toen ze een voorstel deed dat ik nog steeds nauwelijks kan bevatten. Bij een vriend had ze gezien dat diens ouders kaal waren gegaan om hun steun te betuigen. Ze wilde dat mijn vrouw en ik hetzelfde deden. Het was voor haar geen verzoek, maar een eis. Toen we haar uitlegden dat we haar altijd zouden steunen, maar dit niet zouden doen, ontplofte ze. Ze begon te schelden en gooide zelfs dingen door de kamer. Mijn vrouw barstte in tranen uit, en dat was voor mij de druppel.
Ik realiseerde me dat ik haar een harde les moest leren. Mijn dochter moest begrijpen dat liefde en steun niet hetzelfde zijn als het toestaan van respectloos gedrag. Samen met mijn ouders, haar grootouders, die in Rusland wonen, smeedde ik een plan. Ze zou daarheen verhuizen en naar een Russische school gaan. Een omgeving waar ze zou leren hoe het is om te leven zonder de vrijheid en acceptatie die ze hier als vanzelfsprekend beschouwde.
Toen ik haar vertelde dat ze naar Rusland zou gaan, dacht ze dat ik blufte. Ze daagde me zelfs uit en zei dat ik haar toch nooit zou sturen. Maar toen ik de vliegtickets liet zien, veranderde haar houding volledig. Ze begon te smeken en te huilen, maar mijn beslissing stond vast. Haar gedrag had een grens overschreden, en ze moest inzien hoe bevoorrecht ze hier eigenlijk was.
Nu woont ze bij haar grootouders in Rusland. De eerste weken waren moeilijk voor haar, zoals ik had verwacht. Ze moest wennen aan de strenge cultuur en de afwezigheid van de steun die ze hier zo vanzelfsprekend vond. Ik hoop dat ze in deze tijd leert om haar gedrag te reflecteren en begrijpt dat respect een wederzijdse waarde is.
Als ouder is dit de moeilijkste beslissing die ik ooit heb genomen. Elke avond vraag ik me af of ik het juiste heb gedaan. Maar tegelijkertijd voel ik dat dit nodig was. Mijn dochter moest begrijpen dat vrijheid, liefde en acceptatie niet betekenen dat je alles kunt eisen en respectloos kunt zijn tegen de mensen die het meest van je houden.
Hoe zou jij met zo’n situatie omgaan? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
