De afgelopen drie maanden was er iets vreemds gaande op mijn werk. Iemand had het blijkbaar op mijn meegebrachte lunch gemunt. Het was een simpele oplossing om mijn financiën in balans te houden: door eten van huis mee te nemen, hoefde ik niet zoals de meesten van mijn collega’s steeds naar de snackbar of McDonald’s te lopen voor een snelle hap. Dat werkte prima, tot iemand mijn eten begon te stelen.
In de eerste maand begon ik kleine verschillen te merken. Een slice pizza weg, een kwart van mijn soep verdwenen, of een hele zak Cheetos die opeens foetsie was. In het begin dacht ik er niet te veel over na. Het was irritant, maar niet rampzalig. Dus plakte ik gewoon een briefje op mijn lunchbox: “A.u.b. niet aanraken.”
In de tweede maand bleef mijn eten in eerste instantie onaangeroerd, maar al snel ging het weer mis. Het leek wel een patroon: zodra ik me veilig waande, begon het stelen weer.
Toen we de derde maand ingingen, besloot ik mijn collega’s rechtstreeks te vragen wie er aan mijn eten zat. Iedereen speelde onschuldig. Dat klonk geloofwaardig, want we nemen onze pauzes vaak apart. Ik begon te overwegen om voortaan zelf ook bij McDonald’s te gaan eten, maar dat ging al snel in de papieren lopen. Tien tot twaalf dagen per maand buiten de deur eten? Dat ging echt te ver.
Op dat moment besloot ik het heft in eigen handen te nemen. Een vriendin vertelde me over een grappige video die ze had gezien, waarin iemand laxeermiddel in haar eigen eten deed om de dader te ontmaskeren. Dat leek me geen slecht idee, dus ik probeerde het zelf ook. Wat ik niet had voorzien, was dat een collega (een vrouw eind twintig) een allergische reactie kreeg op een van de ingrediënten in mijn eten. Ze belandde in het ziekenhuis.
Na het werk bezochten we haar met z’n allen in het ziekenhuis. Tijdens dat gesprek bekende ik eerlijk dat ik het laxeermiddel in mijn eigen eten had gedaan. De meesten van mijn collega’s waren geschokt en walgen van mijn actie. Zes van de acht collega’s kozen haar kant en vonden mijn gedrag ronduit wreed.
Een andere collega was onverschillig en de enige man in ons team vond dat ze nooit aan mijn eten had moeten zitten. Ik wenste haar beterschap en ging naar huis, maar excuses maken? Dat zat er niet in, en dat ben ik ook niet van plan.
De volgende dag, mijn vrije dag, kreeg ik een telefoontje van mijn supervisor. Ze had eerder gezegd dat ze niet mijn “moeder” was toen ik het probleem na de eerste maand aankaartte, en nu vroeg ze me om mijn excuses aan te bieden. Ze dreigde dat ik niet terug mocht komen naar het werk totdat ik mijn excuses had gemaakt. Aangezien te veel dagen missen kan leiden tot ontslag, voelde dit als chantage.
In een sms later die dag bevestigde mijn supervisor dat de collega die mijn eten had gestolen geen excuses hoefde te maken. Het was aan haar om te beslissen of ze zich verantwoordelijk voelde of niet.
Tot overmaat van ramp hoorde ik via een mannelijke collega dat het slachtoffer overweegt juridische stappen te ondernemen. Volgens hem waren de vrouwen op het werk aan het bespreken hoe ze mij zou kunnen aanklagen voor een poging tot “moord”. Ja, dat las je goed: moord.
Ondertussen blijven sommige mensen die zeggen dat ik fout zit het punt negeren dat mijn eten nog steeds duidelijk gemarkeerd was met een “A.u.b. niet aanraken”-bordje. Die waarschuwing stond op het plastic zakje waarin ik het laxeermiddel had gedaan. Ze nam het alsnog. Niemand kan zeggen dat ik haar niet gewaarschuwd had.
Om het nog lastiger te maken: mijn supervisor is de HR-manager. Er is niemand boven haar om dit verder mee te bespreken. Wat zou jij doen in deze situatie? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
