Je ziet André en Roxeanne Hazes niet vaak zo open als nu. In de nieuwste LINDA. nemen broer en zus je mee terug naar hun jeugd en naar alles wat daar nog aan vastzit. Ze praten over pijn, loyaliteit en de manier waarop je verder moet als je opgroeit met een zwaar verleden. Het gesprek voelt soms rauw, maar ook hoopvol. Ze laten zien dat je kunt helen zonder alles te blijven herhalen. Voor hen betekent dat ook dat sommige hoofdstukken gesloten blijven, zelfs als de buitenwereld daar vragen over heeft.
Een naam die ze bewust vermijden
Wat meteen opvalt, is hoe helder ze zijn over één onderwerp. Hun moeder Rachel Hazes komt niet meer voor in hun gesprekken. André zegt daar zonder omwegen over: “We proberen die naam zo min mogelijk te noemen.” Hij voegt er nog iets aan toe dat je meteen laat voelen hoe definitief die keuze is. “Niemand gelooft het, maar wij praten gewoon niet meer over haar.”
Je merkt dat dit geen impulsieve uitspraak is. Het klinkt als een grens die ze samen hebben bepaald, na veel jaren waarin hun familiebanden onder druk stonden. Het is ook een manier om rust te bewaren. Niet alles hoeft elke keer opnieuw op tafel. Soms is het sterker om te zwijgen en verder te gaan.
Waarom ze eerder wel over haar spraken
Roxeanne legt uit dat ze vroeger wel over hun moeder praatten. Dat gebeurde vooral toen zij en André hun eigen ruzie probeerden op te lossen. Ze zegt: “Je moet toch weten waar bepaald gedrag vandaan komt.” Daarmee laat ze zien dat ze niet zomaar dingen hebben weggewuifd. Ze hebben gezocht naar oorzaken, naar context en naar begrip.
Roxeanne vertelt hoe het thuis voelde toen ze klein waren. “Wij liepen als kind vaak op onze tenen en er werd thuis zelden gehuild. Terwijl verdriet gewoon een emotie is die bij het leven hoort.” Je hoort daarin een kind dat zich klein hield, omdat emoties niet welkom waren. Die sfeer werkt door in hoe je later met elkaar omgaat. Dat is precies waarom ze het toen wél moesten bespreken. Om te begrijpen wat ze hadden meegemaakt.
Emoties leren toelaten voor de volgende generatie
Roxeanne probeert die les nu door te geven aan haar zoontje Fender van 7. Ze wil dat hij leert wat zij als kind miste. Ze zegt dat ze wil dat hij “emotioneel onderlegd is”. Tegelijkertijd wil ze dat hij zo lang mogelijk kind kan zijn. Dat klinkt simpel, maar het verraadt een grote wens. Ze wil haar zoon de vrijheid geven om te voelen, zonder dat hij zich moet aanpassen aan een harde omgeving.
Je merkt dat Roxeanne haar eigen opvoeding niet als blauwdruk ziet. Ze wil het anders doen. Niet vanuit boosheid, maar vanuit liefde. Ze heeft gezien wat het gebrek aan emotionele ruimte met haar deed. Dus kiest ze nu bewust voor zachtheid en openheid.
Samen zijn is nu weer licht en speels
Als André en Roxeanne samen zijn, gaat het niet meer over ruzie. Het gaat over plezier. Ze beschrijven hun band nu als hecht en bijna vanzelfsprekend. Ze zijn “elkaars beste vrienden”. Hun tijd samen voelt alsof ze iets inhalen dat ze jaren kwijt waren. Roxeanne zegt dat ze nu vooral “klootviolen” en “het gezellig met elkaar maken”. Dat klinkt luchtig, maar er zit iets groters achter. Het laat zien dat ze hun relatie opnieuw hebben opgebouwd, niet met grote woorden, maar met gewone momenten.
Je ziet dat ze elkaar nodig hebben gehad om terug te komen bij wie ze zijn. Niet als publieke figuren, maar als broer en zus. Dat is een verschil dat veel mensen onderschatten in celebrity nieuws. De camera ziet het resultaat, maar jij hoort nu pas de weg ernaartoe.
De ruzie die lang bleef hangen
In het interview leggen ze ook uit waarom de ruzie zo lang duurde. André zegt dat de laatste keer dat het misging, zijn schuld was. Roxeanne vindt dat lastig om zo zwart wit te zien. Ze wil haar broertje niet volledig verantwoordelijk maken, vooral niet omdat hij toen worstelde met verslaving. Ze zegt dat het moeilijk is om iemand de schuld te geven “als iemand verslaafd is.”
André vertelt dat hij toen al nuchter was, maar net terug uit de kliniek kwam. Met onhandige uitspraken en appjes ging het weer fout. Je voelt hoe kwetsbaar zo’n periode is. Je bent pas uit een donkere fase, je probeert opnieuw te landen, en dan kan één verkeerde reactie alles weer laten ontploffen. Toch maakt dit verhaal je ook duidelijk hoe ze het later wél hebben kunnen herstellen.
Vergeven zonder alles goed te praten
Een opvallend punt is dat ze hun vader ieder op hun eigen manier hebben vergeven. Ze zeggen niet dat alles ineens oké was, maar wel dat ze het loslaten. Vergeving betekent hier niet vergeten. Het betekent dat je niet langer vastzit in de pijn. Dat is iets wat je ook ziet in hun keuze om niet meer over hun moeder te praten. Sommige dingen verwerk je door ze te benoemen. Andere dingen verwerk je door ze neer te leggen.
Je merkt dat dit een volwassen manier van omgaan is met een ingewikkelde familiegeschiedenis. Ze kiezen voor een toekomst waarin ze zelf bepalen wat ze wel en niet meenemen.
Nieuwe herinneringen vullen de lege plekken
Nu de band hersteld is, richten ze zich op nieuwe momenten. Zoals hun vakantie in Amerika met de hele familie. Ze kijken daar warm op terug. Je voelt dat ze dat soort herinneringen nodig hebben. Niet als bewijs voor de buitenwereld, maar als herstel voor zichzelf. Ze willen genieten, omdat ze weten hoe snel je tijd kunt kwijtraken aan conflict en misverstanden.
En misschien is dat wel het sterkste wat uit hun verhaal komt. Je kunt je verleden niet wissen. Maar je kunt wel kiezen hoe groot het nog is in je dagelijks leven.
