Je merkt het meteen als iemand na jaren stilte ineens wél praat. Er zit een grens achter, een moment waarop zwijgen zwaarder wordt dan spreken. Dat punt kwam deze week voor Nathalie Thielen. Zij is de moeder van het meisje dat aangifte deed tegen Marco Borsato. In het AD legt ze uit waarom ze juist nu naar buiten treedt. Niet om te shockeren, maar om te laten zien hoe de rechtszaak haar familie raakt. Terwijl iedereen wacht op het oordeel van de rechtbank, probeert Nathalie haar eigen verhaal terug te pakken.
Een stilte die te lang duurdeJarenlang hoorde je weinig van Nathalie. Dat was geen toeval. In zaken rond een zedenproces wordt elk woord gewogen. Zeker als je ooit dicht bij de beschuldigde stond. Nathalie was vroeger verbonden aan de fanclub van Marco. Daardoor werd ze in de rechtszaal neergezet als iemand met verkeerde motieven. Ze voelde dat het beeld dat daar ontstond bleef plakken. Niet alleen aan haar, maar ook aan haar dochter. Dat knaagt, vooral als je het gevoel hebt dat mensen al een conclusie trekken.
In het interview vertelt ze hoe ze zich steeds bewuster werd van dat beeld. Ze zegt dat er tijdens de zitting een soort karikatuur van haar is gemaakt. Een vrouw die alleen met seks bezig zou zijn. Dat raakt haar dagelijks leven. “Ik word tegenwoordig al nerveus als mijn bh-bandje onder mijn hemdje uit piept, wat voor signaal ik daarmee afgeef, na al die verhalen in de rechtbank. Ik heb moeite met het beeld dat is ontstaan, al kan ik het nog enigszins van me afzetten. Maar mijn directe omgeving heeft er ook last van. Dat raakt me”, zegt ze.
Waarom het interview nu kwamJe vraagt je misschien af waarom ze niet wachtte tot na de uitspraak. Maar volgens Nathalie was dat geen optie meer. Ze wilde niet dat de rechtbank haar woorden als een reactie achteraf zou moeten zien. Ze wilde vóór die eindstreep laten merken wie ze is. En waarom ze dit proces zo zwaar vindt.
Ze ziet dat de verdediging haar geloofwaardigheid onderuit probeert te halen. Als dat lukt, straalt het meteen door naar haar dochter. Dat voelt voor haar als een dubbele aanval. Haar eigen naam en de aangifte van haar kind staan dan op het spel. Dan is zwijgen geen bescherming meer. Dan wordt het een risico.
Menselijke twijfel en pijnIn haar verhaal klinkt geen wraak. Eerder een vorm van rouw om iets wat ooit vertrouwd was. Nathalie zegt eerlijk dat ze in die eerste jaren na de breuk nog iemand miste. Niet als artiest, maar als mens die dichtbij stond. Ze noemt hem niet alleen zwart of wit. “Nu niet meer. Maar de eerste paar jaren. Ja, dan mis je je beste vriend, je klankbord. Marco is geen slecht mens. Echt niet. Ik denk dat hij een goed mens is, die iets verkeerds heeft gedaan.”
Dat soort zinnen zijn lastig om te lezen. Omdat ze je dwingen om meerdere waarheden tegelijk te zien. Liefde uit het verleden. Pijn uit het heden. En een rechtszaak die draaiende is. Je voelt in haar woorden hoe ingewikkeld het is om iemand te verliezen die ooit deel was van je leven. En die nu tegenover je staat in een strafproces.
De rechtbank als spiegel van de buitenwereldWat in de rechtszaal gebeurt, blijft zelden binnen die muren. Alles lekt door naar talkshows, social media en meningen op straat. Nathalie voelde dat ze daar geen antwoord op had. Terwijl er wél al weken verhalen rondgingen over haar gedrag, haar verleden en haar rol. Dat maakt je klein. Zeker als je geen podium hebt. Het interview gaf haar dat podium terug.
Ze zegt ook dat sommige dingen uit het verleden worden uitvergroot. Een paar incidenten uit tientallen jaren worden als bewijs neergezet. Daardoor lijkt het alsof haar hele leven daaruit bestaat. Voor haar is dat een onrechtvaardige samenvatting.
Wat er nu op het spel staatDe zaak tegen Marco draait om vermeende ontucht met een minderjarige. Het Openbaar Ministerie eiste vijf maanden celstraf. De uitspraak volgt op 4 december. Tot die tijd blijft het spannend. Niet alleen voor Marco, maar ook voor het meisje en haar familie.
Nathalie vertelt niet om de discussie te winnen. Ze vertelt om haar dochter niet alleen te laten in een storm van meningen. Je merkt aan alles dat dit gesprek voor haar geen media moment is. Het is een poging om weer adem te krijgen. Om voelbaar te maken dat achter alle headlines echte mensen zitten. Mensen met schaamte, angst en een verleden dat niet uit te wissen is.
Aan het eind blijft vooral één gevoel hangen. Nathalie wil dat haar dochter wordt gezien als geloofwaardig. Niet als afgeleide van het beeld dat over haar moeder wordt geschetst. En ze wil dat jij begrijpt waarom wachten geen optie meer was.
