Mijn zoon zit in groep 4 en zijn school is alleen op maandagen open. De rest van de week is hij thuis bij mij. Ze doen geen virtueel leren, geen Zoom-gesprekken en geen enkele leraar checkt bij de leerlingen in. Huiswerk dat thuis wordt gemaakt, hoeft niet naar school te worden gestuurd. In plaats daarvan krijgen de kinderen een deelnamecijfer als ze de volgende week aan hun leraar vertellen dat ze het hebben gedaan. Dit systeem is behoorlijk vreemd en de studenten worden niet beoordeeld op het werk dat ze daadwerkelijk doen.
De eeuwige vraag om donaties
Elke maandag ontvangen we een nieuwe flyer in de mail met een verzoek om donaties. Vorige week kregen we een flyer waarin werd gevraagd om 20 e-mails te sturen naar mensen met het verzoek om donaties, met de belofte van prijzen voor deelname. Hoe meer mensen doneerden onder jouw naam, hoe groter de prijs die je kon winnen.
Teleurstelling bij de donatieactie
Mijn zoon wilde heel graag de hoofdtelefoonprijs winnen. Nergens op de flyer stond hoeveel donaties nodig waren. Ik belde de school en ze zeiden dat 12 donaties voldoende waren. Ik stuurde de 20 e-mails en 14 mensen doneerden. De donatielijst moest naar de school gemaild worden met het leerlingnummer en de prijzen konden afgelopen maandag worden opgehaald. Mijn zoon was door het dolle heen omdat hij de 12 donaties had gehaald.
Toen we de school binnenliepen, vertelden ze ons dat mijn zoon niet in aanmerking kwam voor de prijs omdat je 20 donaties nodig had om mee te mogen doen. Blijkbaar telden de prijzen voor donaties pas nadat je de eerste 20 had binnengehaald. Bijna alle kinderen werden weggestuurd, niet alleen mijn zoon.
Confrontatie met de school
Ik stuurde mijn zoon met zijn vader naar buiten en sprak de leraar en directeur aan. Ik vertelde hen dat ik het schandalig vond dat ze de hoop van deze kinderen hadden gewekt voor niets en dat ze alleen maar hun geest hadden gebroken door hen recht in het gezicht te liegen. Ik zei ook dat de secretaresse mij had verteld dat 12 donaties voldoende waren voor de hoofdtelefoon.
Ze reageerden met: “Sorry dat je je zo voelt. Dit is gewoon hoe dingen nu zijn door Covid.” Ik antwoordde: “Oh, dus liegen tegen leerlingen en hun geest breken is oké vanwege Covid? Het niet verzorgen van virtueel onderwijs voor de rest van de week zoals andere scholen is ook oké vanwege Covid? En het vragen om donaties terwijl de kinderen maar één keer per week hier zijn, is zeker ook oké?” Daarna liep ik weg.
Opluchting en bezinning
Vandaag kreeg mijn zoon de hoofdtelefoon met de post, samen met een brief van de schoolinspecteur waarin stond: “Het spijt me zeer voor de acties van het schoolsysteem en de verwarring rond de donatieactie. We proberen samen te werken met de gezinnen, niet ze af te stoten. Accepteer dit alstublieft als een verontschuldiging.”
Mijn zoon is in de zevende hemel. Mijn man vindt echter dat ik me als een Karen heb gedragen en dat we het gewoon hadden moeten laten gaan omdat het onze zoon leert dat het leven niet eerlijk is. Hij vindt nu dat ik overkom als een zeurende ouder.
Was ik fout om op te komen voor mijn zoon in deze situatie? Laat het weten door een reactie op Facebook achter te laten.
