Op mijn 32e voel ik me uitgeput door mijn moeder (70). Na jaren thuis te hebben gewoond om alles uit te leggen, van mijn jeugd tot mijn huidige situatie. Van mijn 18e tot mijn 21e ging ik niet naar de universiteit, werkte ik in de detailhandel en hielp ik met de rekeningen thuis. Van 22 tot 26 ging ik wel naar de universiteit in Chicago, ver weg van de oostkust waar ik vandaan kom. Het was een bevrijdende ervaring, ik voelde me vrij en onafhankelijk, maar na mijn afstuderen vond ik moeilijk werk, wat me op mijn 26e dwong terug te verhuizen naar huis.
Toen mijn carrière eindelijk op gang kwam, ging mijn moeder met pensioen en verloor haar inkomen. Ik voelde me moreel verplicht om te blijven en te helpen, en betaalde 80-90% van onze rekeningen, denkend dat ze maar $1.500 aan sociale zekerheid ontving. Dit ging door tot vandaag, van mijn 26e tot mijn 32e, maar nu wordt het ondraaglijk. Ik voel me gevangen, mijn sociale leven lijdt eronder omdat ik, ondanks dat ik bijna alles betaalde, nog steeds leek alsof ik bij mijn moeder woonde.
Lees verder op de volgende pagina!
