Anna en ik zijn al sinds onze kindertijd onafscheidelijk. We deelden alles, van eerste liefdesverdriet tot het doorlopen van de schooljaren. Toen Anna een jaar geleden moeder werd, was ik door het dolle heen voor haar. Ik stond aan haar zijde, hielp met het organiseren van de babyshower en raakte diep betrokken in haar nieuwe leven als moeder. Maar de afgelopen tijd is er iets veranderd in onze vriendschap.
Het begon allemaal met de eerste verjaardag van Anna’s zoon, die vorige week plaatsvond. Ze wilde een groots feest geven, met alles erop en eraan: een gehuurde locatie, professionele catering, versieringen, noem maar op.
Ik ging ervan uit dat het een gezellig samenzijn met familie en vrienden zou worden, maar Anna had duidelijk een andere visie voor ogen. Hoewel ik dacht dat ze zich op de belangrijke momenten kon richten, besloot ze alles uit de kast te trekken voor deze gelegenheid.
Een week voor het feest begon Anna ineens te klagen over de kosten. Ze liet in elk gesprek wel vallen hoe ‘strak’ het budget was en hoeveel stress het haar gaf. Natuurlijk begrijp ik dat het leven als nieuwe moeder niet goedkoop is, en ik wilde haar best helpen.
Ik bood aan om te helpen met de versieringen of wat snacks te regelen, maar ze wuifde het weg en verzekerde me dat alles onder controle was. Op de dag van het feest arriveerde ik vroeg om te helpen met de voorbereidingen.
De chaos was overal voelbaar: ballonnen in elke hoek, een springkasteel in de tuin, en een menigte mensen die ik nauwelijks kende. Terwijl we bezig waren met het ophangen van slingers, liet Anna ineens nonchalant weten dat ze “de catering op mijn kaart had gezet.”
Ik kon mijn oren niet geloven. “Wat bedoel je, je hebt de catering op mijn kaart gezet?” vroeg ik, terwijl ik probeerde mijn kalmte te bewaren. Anna keek me aan alsof ik overdreef en zei luchtig: “Ja, je weet dat ik het moeilijk heb. Ik dacht dat je het niet erg zou vinden om het voor te schieten. Ik betaal je later wel terug.”
Ik stond versteld. Hoe had ze kunnen denken dat ik zomaar €500 zou betalen voor catering waar ik niet eens van op de hoogte was? Toen ik vroeg hoeveel het kostte, haalde ze haar schouders op en zei: “Slechts ongeveer €500. Het is niet zo’n big deal.” Vijfhonderd euro! Voor eten dat ik niet had besteld of goedgekeurd.
Ik zei haar direct dat ik dat niet van plan was. Ik had nooit toestemming gegeven om mijn kaart te gebruiken en had dat bedrag niet zomaar voor het grijpen. Ze reageerde geschokt en gekwetst, alsof ík degene was die onredelijk was. Ze beschuldigde me ervan dat ik egoïstisch was en niet inzag hoe moeilijk ze het had, zeker nu het om de eerste verjaardag van haar zoon ging. Alsof het mijn verantwoordelijkheid was om in de schulden te raken voor een feest waar ik niets mee te maken had.
Onze ruzie escaleerde in het bijzijn van haar andere vrienden, en uiteindelijk besloot ik vroegtijdig te vertrekken. Diezelfde avond kreeg ik een reeks boze berichten van Anna. Ze verweet me dat ik haar zoon’s dag had verpest, dat ik een verschrikkelijke vriendin was en dat ik geen begrip had voor haar situatie.
Ik kon het niet geloven. Na alles wat we samen hadden meegemaakt, leek het alsof ze het vanzelfsprekend vond dat ik haar financieel zou ondersteunen zonder dat ze het zelfs maar vroeg. De volgende dag besloot ik haar te blokkeren. Ik kon de schuldgevoelens niet langer verdragen, vooral omdat ik wist dat ik niets verkeerd had gedaan.
Nu krijg ik berichten van gezamenlijke vrienden die zeggen dat ik te hard was en dat ik haar had moeten helpen omdat ze het moeilijk heeft. Maar ik voel dat ze een grens heeft overschreden. Het is niet normaal om zomaar iemand anders’ geld te gebruiken voor je eigen plannen zonder te vragen, toch?
Dus vraag ik me af: heb ik overdreven door haar te blokkeren? Of was dit een gerechtvaardigde reactie? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
