Op een dag die in mijn geheugen gegrift staat, ontving ik tijdens een verjaardagsdiner bij mijn moeder, omgeven door familie, een onverwachte gift van mijn 14-jarige nichtje. Zij, die al vijf jaar bij mij woonde vanwege de gevangenisstraf van haar ouders, overhandigde mij papieren die suggereerden dat ze wilde dat ik haar officieel zou adopteren. Dit moment, dat een viering had moeten zijn, veranderde in een scène van verbijstering. Nooit had ik gedacht dat een dergelijk voorstel ter sprake zou komen, gezien het plan altijd was geweest dat ze terug zou keren naar haar moeder, mijn zus, die binnenkort zou worden vrijgelaten.
De schok van een onverwachte wending
De lucht was geladen met spanning toen ik de papieren ongelezen liet. Mijn moeder en andere familieleden deelden mijn ontsteltenis. Dit was nooit besproken, noch in de vele gesprekken met mijn zus via de gevangenisapp, noch in de therapiesessies die we hadden bijgewoond. Mijn echtgenoot en ik waren verloren in een zee van verwarring, zoekend naar een anker in het plotselinge tumult. Het voelde alsof ik voor een onmogelijke keuze werd gesteld, een keuze die mijn band met mijn zus onherroepelijk zou kunnen schaden.
Lees verder op de volgende pagina!
