Onuitgesproken gevoelens
Toen mijn moeder voorstelde om elkaar te ontmoeten, was ik niet klaar om haar te zien. Haar afwezigheid bij mijn belangrijkste levensgebeurtenissen, vaak vanwege Jack, had een diepe wond achtergelaten. Haar kritiek op mijn reactie en de eis voor een verontschuldiging omdat ik mijn gevoelens uitte, deden me twijfelen. Was ik echt zo egoïstisch, of was mijn verdriet gerechtvaardigd?
Een gebroken stilte
De dagen verstrijken en de stilte tussen mijn moeder en mij blijft bestaan. Hoewel ik begrip heb voor de omstandigheden, kan ik de teleurstelling niet van me afschudden. Deze situatie dwingt me na te denken over onze familiedynamiek en de vraag of een verontschuldiging van mijn kant de sleutel is tot verzoening. Moet ik buigen onder het gewicht van mijn moeders verwijten, of is het tijd om voor mijn eigen gevoelens op te komen?
