Vanaf het moment dat mijn dochter werd geboren, droomde ik ervan om mijn ouders een rol in haar leven te zien spelen. Ik had het beeld in mijn hoofd van opa en oma die met haar naar het park zouden gaan, samen koekjes bakken, of gewoon even op haar zouden passen als ik een momentje voor mezelf nodig had. Maar de realiteit blijkt heel anders, en die droom voelt steeds verder weg. Mijn ouders hebben namelijk duidelijk gemaakt dat ze alleen willen oppassen als ik me volledig aan hun regels houd. En hoewel ik die regels begrijp, voel ik me vooral teleurgesteld en boos.
Volgens mijn ouders moet ik alles doen zoals zij het vroeger deden, alsof hun manier de enige juiste is. Ze willen dat ik mijn dochter volgens hun opvoedstijl grootbreng, en dat gaat best ver.
Zo willen ze bijvoorbeeld dat ik haar voeding aanpas aan hun voorkeuren, dat ik haar vroeg naar bed stuur, en dat ik haar andere kleding aantrek dan ik zelf kies. Het voelt alsof ik voortdurend verantwoording moet afleggen voor elke kleine beslissing.
En als ik dat niet doe, weigeren ze op te passen. Hun rigide houding maakt het voor mij moeilijk om mijn eigen keuzes te maken zonder hun oordeel te voelen.
Het gaat zelfs verder dan ik had verwacht. Mijn moeder is ervan overtuigd dat een bepaalde opvoedmethode de enige juiste is en dat ik dat moet volgen om een ‘goede moeder’ te zijn.
Ze heeft ooit gezegd dat als ik niet op die manier handel, ik mijn kind “verkeerd” op zal voeden. Het is moeilijk om die woorden los te laten. Ze dringen niet alleen aan op hun manier, maar leggen ook een behoorlijke druk op me om me daaraan te houden.
Voor hen voelt het misschien alsof ze mij helpen, maar voor mij voelt het eerder als een beperking van mijn eigen vrijheid als moeder.
Een van de regels waar ik het meest moeite mee heb, is dat mijn ouders vinden dat mijn dochter geen toegang zou moeten hebben tot schermen. Ik begrijp hun bezorgdheid en probeer zelf ook schermtijd te beperken, maar in mijn ogen is het soms ook handig of zelfs leerzaam.
Een kort filmpje tijdens het koken is voor mij even een oplossing om haar bezig te houden. Maar mijn ouders zijn fel tegen elke vorm van schermtijd en vinden dat ik hier te makkelijk mee ben. Ze willen niet oppassen als ze denken dat er zelfs maar een kans bestaat dat mijn dochter een scherm ziet.
Elke keer als ik hierover met mijn ouders probeer te praten, lopen de emoties hoog op. Voor hen voelt het alsof ik hun advies niet waardeer en dat ik hen als grootouders geen waarde toeken.
Voor mij voelt het juist alsof ik geen ruimte krijg om mijn eigen keuzes te maken. Ik wil hun betrokkenheid en steun, maar zonder dat daar voorwaarden aan vastzitten. Ik ben immers niet alleen hun dochter, maar nu ook een moeder met mijn eigen manier van opvoeden.
Wat het allemaal nog ingewikkelder maakt, is dat ik soms echt hun hulp nodig heb. Ik werk parttime, en hoewel mijn partner en ik een goed systeem hebben om onze dochter op te vangen, zijn er momenten waarop het niet helemaal uitkomt.
Het zou zo fijn zijn als mijn ouders dan konden inspringen, zonder dat ik me zorgen hoef te maken over hun eisen. Maar telkens als ik overweeg hen om hulp te vragen, weet ik dat het altijd weer zal uitlopen op een discussie over hun regels. En dat zorgt ervoor dat ik me steeds vaker terugtrek, wat pijn doet, want ik wil ze niet buitensluiten.
Ergens ben ik bang dat ik over een paar jaar spijt krijg van deze situatie. Wat als de relatie tussen mijn ouders en dochter hierdoor onder druk komt te staan? Wat als mijn dochter nooit dat speciale bandje met haar grootouders ontwikkelt, enkel omdat we het niet eens kunnen worden over iets eenvoudigs als opvoedkeuzes?
Aan de andere kant voel ik ook dat ik me niet wil laten dwingen om mijn eigen principes opzij te zetten, alleen om hen tevreden te stellen. Het is mijn verantwoordelijkheid om mijn kind op te voeden zoals ik dat het beste acht.
Ik blijf hopen dat mijn ouders op een dag begrijpen dat ik niet per se tegen hun manier van opvoeden ben, maar dat ik ook mijn eigen pad wil volgen.
Dat ik hen graag in het leven van mijn dochter wil, maar zonder dat ik continu het gevoel heb dat ik examen moet doen in hun regels. Het zou zo veel mooier zijn als ze zich aan mijn keuzes kunnen aanpassen, zonder voorwaarden of eisen.
Toch blijf ik twijfelen. Misschien hebben ze ergens een punt, misschien ben ik te koppig, of misschien ligt het gewoon in het feit dat onze generaties anders denken.
Maar de vraag blijft knagen: ben ik fout om boos te zijn op mijn ouders? Moet ik mijn boosheid loslaten en hun voorwaarden accepteren? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
