De school van mijn dochter heeft onlangs een aankondiging gedaan die mij totaal verraste. Tijdens een ouderavond werd er gesproken over plannen voor een genderneutraal toilet. Mijn maag kromp samen bij het idee. Niet omdat ik tegen vooruitgang ben, maar omdat ik dit voorstel als een risico zie. De discussie onder de ouders laaide meteen op. Terwijl ik probeerde kalm te blijven, voelde ik dat dit onderwerp mij diep raakte.
Ik wil niets liever dan dat mijn dochter zich veilig voelt op school. Ze is acht jaar en nog zo onschuldig. Het idee dat zij straks een toilet moet delen met jongens, voelt voor mij ongemakkelijk. Niet omdat ik jongens iets kwalijk neem, maar omdat meisjes in deze situatie kwetsbaarder zijn. Ik heb haar altijd geleerd dat haar lichaam van haar is, en dat ze recht heeft op haar eigen ruimte. Wat betekent dit plan voor die boodschap?
Na die avond bleef ik ermee rondlopen. Ik praatte erover met mijn man, mijn zus en een paar moeders van school. De meningen liepen uiteen. Sommigen vonden het een mooie stap vooruit. Maar ik hoorde ook zorgen, vooral van moeders met dochters. Eén vriendin zei: “Ik snap het idee, maar waarom moeten meisjes daarvoor inleveren?” Dat resoneerde bij mij. Ik wil respectvol zijn naar iedereen, maar niet ten koste van mijn dochter.
De manier waarop de school dit bracht, stak mij ook. Het voelde alsof de beslissing al was genomen, zonder ons, de ouders, echt te betrekken. Toen ik mijn zorgen uitsprak, kreeg ik al snel te horen dat ik niet “mee ging met de tijd.” Dat deed pijn. Ik ben helemaal niet tegen verandering. Ik wil gewoon dat er wordt nagedacht over de impact op alle kinderen, niet alleen op een klein deel.
Mijn grootste zorg is wat dit betekent voor mijn dochter en haar leeftijdsgenootjes. Op deze leeftijd begint ze haar lichaam te ontdekken. Het toilet is een plek waar ze zich even kan terugtrekken, even zichzelf kan zijn. Hoe kan ze dat blijven doen als ze zich daar niet veilig voelt? En wat als er situaties ontstaan die niet meer terug te draaien zijn? Mijn moederhart wil haar beschermen tegen risico’s die misschien voorkomen hadden kunnen worden.
Ik heb mijn dochter uiteindelijk gevraagd hoe zij hierover denkt, zonder haar zorgen te willen geven die niet van haar zijn. Ze keek me met grote ogen aan en zei: “Maar ik wil niet met de jongens naar hetzelfde toilet, mama. Dat voelt raar.” Haar reactie was puur en eerlijk. En precies daarom voel ik dat ik hier iets mee moet doen.
Met die gedachte besloot ik een brief te schrijven naar de schoolleiding. Ik legde uit waarom ik tegen het genderneutrale toilet ben en vroeg hen om ook te kijken naar alternatieven. Waarom geen extra toilet dat iedereen kan gebruiken die zich daar prettig bij voelt? Waarom niet een oplossing waarbij alle kinderen zich gehoord voelen, zonder dat een grote groep zich aanpast? Het voelt alsof die middenweg niet eens overwogen is.
Mijn brief is inmiddels verstuurd, maar ik weet dat de uitkomst onzeker is. Misschien verander ik niets, maar ik kan niet stil blijven. Mijn dochter verdient een stem, net als de andere meisjes die hier mogelijk mee worstelen. Dit gaat voor mij niet om onverdraagzaamheid, maar om het bewaken van hun comfort en veiligheid.
Ik hoop dat we als ouders samen een manier vinden om hier een eerlijk gesprek over te voeren. Dit is niet alleen een kwestie van modernisering, maar ook van goed nadenken over wat dit doet met onze kinderen. Hoe we het ook draaien of keren, zij zijn de toekomst. En die toekomst moet veilig zijn.
Wat vind jij hiervan? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
