Toen ik moeder werd, wist ik dat iedereen een mening zou hebben over hoe ik mijn kinderen zou opvoeden. Toch had ik nooit gedacht dat mijn schoonfamilie zo’n grote invloed zou proberen uit te oefenen. Hun opmerkingen over mijn opvoeding zijn niet alleen regelmatig, maar ook onvermijdelijk tijdens elk bezoek. Hoewel ik weet dat ze het goed bedoelen, voelt hun druk om strenger te zijn alsof ik faal als moeder.
Mijn schoonfamilie is opgegroeid met een heel andere opvoedstijl. Bij hen was discipline altijd het belangrijkst. Mijn schoonmoeder vertelt vaak over hoe zij en haar man hun kinderen hebben opgevoed met duidelijke regels, strikte bedtijden en nauwelijks ruimte voor tegenspraak. “Kinderen moeten weten wie de baas is,” zei ze onlangs weer. Hoewel ik haar ervaringen respecteer, geloof ik niet dat die aanpak bij mijn kinderen past.
Mijn man en ik hebben bewust gekozen voor een meer ontspannen opvoeding. Wij vinden dat kinderen zichzelf mogen ontdekken en fouten mogen maken. Natuurlijk zijn er grenzen, maar we proberen onze kinderen te begeleiden in plaats van alleen te straffen. Volgens mijn schoonfamilie ben ik echter “te soft” en “te toegeeflijk”. Ze benadrukken vaak dat mijn manier van opvoeden mijn kinderen verwend zal maken.
Het gaat verder dan opmerkingen. Tijdens een etentje vorige maand gaf mijn schoonmoeder mijn oudste zoon een standje omdat hij niet netjes aan tafel zat. Toen ik zei dat we dat thuis op een andere manier aanpakken, kreeg ik een geïrriteerde blik en een opmerking als: “Bij ons leerden ze het snel genoeg, met een beetje strengheid.” Ik voelde me machteloos en boos, maar hield mijn mond om de sfeer niet te verpesten.
De invloed van mijn schoonfamilie beperkt zich niet alleen tot deze momenten. Mijn man, die tussen beide stijlen in staat, probeert te bemiddelen. Hij begrijpt mijn frustraties, maar wil zijn familie niet tegen zich in het harnas jagen. Soms lijkt het alsof hij zich zelfs laat beïnvloeden door hun standpunten, wat leidt tot discussies tussen ons. Het voelt alsof ik niet alleen mijn kinderen moet opvoeden, maar ook mijn grenzen moet verdedigen tegen de wereld.
Een paar weken geleden kwam alles tot een hoogtepunt. Mijn schoonmoeder stelde voor om mijn kinderen een tijdje bij haar te laten logeren, zodat zij hen “wat discipline kon bijbrengen”. Ik was met stomheid geslagen. Alsof ik haar een kans moest geven om te bewijzen dat haar aanpak beter is dan de onze. Mijn man vond het geen slecht idee, maar ik kon het niet accepteren. Het voelde alsof mijn manier van opvoeden volledig werd afgewezen.
Ik begon me af te vragen: ben ik echt te zacht? Verwacht ik te weinig van mijn kinderen? Maar diep van binnen wist ik dat mijn aanpak gebaseerd is op liefde, vertrouwen en begrip. Mijn kinderen ontwikkelen zich goed, ze zijn gelukkig en leren elke dag. Waarom zou ik dat veranderen voor iemand anders, zelfs al is het familie?
Ik besloot met mijn schoonmoeder te praten. Tijdens een kop thee legde ik uit hoe belangrijk het voor mij is om mijn kinderen op mijn eigen manier op te voeden. Ik vertelde dat ik haar adviezen waardeer, maar dat het voor mij voelt alsof ze mijn keuzes niet respecteert. Haar reactie verraste me. Ze gaf toe dat ze moeite heeft om haar eigen manier los te laten en dat ze gewoon wil dat haar kleinkinderen “het beste” krijgen.
Hoewel het gesprek ons dichter bij elkaar bracht, is de spanning niet helemaal verdwenen. Er blijven opmerkingen komen, en ik blijf me soms onzeker voelen. Maar ik heb geleerd om vertrouwen te hebben in mijn eigen keuzes. Niemand kent mijn kinderen beter dan ik. En hoewel ik altijd opensta voor goedbedoelde adviezen, bepaal ik uiteindelijk zelf wat het beste is voor mijn gezin.
Wat vind jij? Zou ik me meer moeten aanpassen aan de wensen van mijn schoonfamilie, of sta ik in mijn recht? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
