Al twee jaar woon ik in dit appartementencomplex, waar het vinden van een parkeerplek voelt als een stoelendans zonder genoeg stoelen zodra de muziek stopt. Ongeveer zes maanden geleden bemachtigde ik een plek recht voor mijn gebouw, die sindsdien mijn onofficiële, officiële plek is geworden. Ik weet het, parkeerplekken zijn hier niet toegewezen, maar iedereen heeft zo’n beetje zijn eigen plek.
Maar toen kwam mijn buurman, laten we hem “Bob” noemen, ongeveer drie maanden geleden naast me wonen. Aardige kerel, rijdt in een enorme SUV die nauwelijks in de parkeervakken past. Gisteren kwam ik thuis en vond Bob op mijn stoep. Hij had een voorstel: aangezien mijn auto kleiner is en overal past, of ik verderop wilde parkeren, zodat hij mijn plek kon gebruiken? Hij zei dat het lastig voor hem was om een passende plek te vinden voor zijn ’tank’.
Een onverwachte wending
Ik was verrast door zijn verzoek. Beleefd legde ik hem uit dat parkeren een probleem is voor iedereen hier en dat ik geluk had met mijn plek. Ik stelde voor dat hij misschien een kleinere auto kon overwegen of eerder thuis kon komen voor een betere plek. Bob was hier niet van gediend. Hij begon over goed nabuurschap, elkaar helpen, enzovoort.
Lees verder op de volgende pagina!
