Opgegroeid in een streng religieuze familie, wist ik al vroeg dat mijn leven niet gemakkelijk zou zijn. Mijn ex-man en ik kenden elkaar sinds onze tienerjaren en we hadden samen veel meegemaakt. Na de middelbare school besloten we de kerk te verlaten, hoewel we wisten dat dit niet eenvoudig zou zijn gezien de strikte opvattingen van onze families.
Een onverwachte oplossing
Mijn ouders wilden dat ik met iemand uit dezelfde kerk zou trouwen en bleven me voorstellen aan oudere, onaantrekkelijke mannen. Mijn ex-man, daarentegen, vertrouwde me toe dat hij gay was, maar te bang om uit de kast te komen uit angst alles te verliezen. Zo ontstond mijn idee om met hem te trouwen. Ik had geen interesse in het huwelijk en hij wilde zijn familie tevreden houden. Omdat hij ook uit onze kerk kwam, zouden mijn ouders geen bezwaar maken. We trouwden en bleven vier jaar samen, tot zijn ouders overleden tijdens de pandemie, omdat ze weigerden naar artsen te luisteren.
Verhuizing en een nieuw begin
Na de begrafenis en de afwikkeling van de erfenis besloten we ver weg te verhuizen en het contact met veel mensen uit onze kerk te verbreken. Na verloop van tijd kwam hij uit de kast en besloten we te scheiden, omdat ons schijnhuwelijk niet langer nodig was. Hoewel ik nooit romantische gevoelens voor hem had, hield ik op een bepaalde manier van hem.
Omdat we beiden van drama houden, speelde ik de rol van de arme, gebroken vrouw die net ontdekt had dat haar huwelijk een leugen was. Het was grappig om de reacties van mensen te zien, behalve die van onze nieuwe vrienden omdat we eerlijk waren over ons arrangement. Nu leeft hij voor het eerst echt als zichzelf.
Eerste Pride en een boze moeder
Dit jaar beleefde hij zijn eerste Pride, enthousiast om zijn eerste vriendje te laten zien. Als zijn ex-vrouw was ik ontzettend blij voor hem en liet ik positieve reacties achter op zijn openbare berichten. Maar toen vond mijn moeder deze berichten en stuurde me woedende berichten waarom ik nog steeds met mijn “godloze, bedrieglijke ex” sprak. Ik vertelde haar dat ik blij was voor hem, maar ze bleef doorgaan. Toen vertelde ik haar dat ik vanaf het begin af aan wist hoe het zat.
Dit maakte haar alleen maar bozer, vooral omdat ze veel moeite had gedaan om ons huwelijk te ondersteunen. Ik vertelde haar dat het voor mij geen leugen was, ik had het idee zelf bedacht. Ze noemde me allerlei namen en zei: “IK ZAL ERVOOR ZORGEN DAT IEDEREEN HIER WEET VAN JE VERRAAD.” Ik antwoordde alleen maar met “oké”.
Hoewel ik niet denk dat ik iets verkeerd heb gedaan, twijfel ik soms of haar gevoelens gerechtvaardigd zijn. Ze is tenslotte altijd een goede moeder voor me geweest.
Heb ik echt iets verkeerd gedaan door dit geheim te bewaren? Laat het weten door een reactie op Facebook achter te laten.
