Sieneke Peeters is de afgelopen week ongewild het middelpunt geworden van een emotioneel familieconflict. Haar terminaal zieke opa Wim uitte in weekblad Story zijn diepe teleurstelling over het uitblijven van contact met zijn kleindochter. Zijn woorden snijden door merg en been: “Ze steunt Suzan & Freek, maar kijkt geen seconde naar mij om.” Het verdriet van een man die zijn laatste weken beleeft, klinkt door in elke zin.
Een opa in zijn laatste fase
Wim, de opa van zangeres Sieneke, lijdt aan uitgezaaide slokdarmkanker. De behandelingen slaan niet meer aan en artsen overwegen te stoppen met chemotherapie. Zijn gezondheid is in de afgelopen twee maanden met vijftig procent achteruitgegaan. De situatie is ernstig en uitzichtloos.
Wat hem het meeste raakt, is niet de pijn van zijn ziekte, maar het stilzwijgen van zijn familie. “Het is enorm pijnlijk dat Sieneke en haar ouders niet met mij meeleven. Ik heb van hen tot op heden niets vernomen, ze zijn niet langs geweest en dat doet ontzettend veel pijn,” vertelt hij met gebroken stem.
Geen afscheid, geen bezoek
Voor Wim is het onbegrijpelijk dat zijn oudste kleindochter, met wie hij vroeger zo’n sterke band had, hem links laat liggen in zijn laatste levensfase. “Sieneke is mijn eerste en liefste kleinkind, ik heb alles voor haar gedaan,” benadrukt hij. Zijn wens is eenvoudig: een knuffel, een gesprek, een teken van medeleven.
Het lijkt erop dat een conflict binnen de familie de afstand heeft vergroot. Wim wijst daarbij op onenigheid met Sieneke’s vader. “Kinderen mogen zich achter hun ouders scharen,” zegt hij. “Maar nu ik in deze situatie zit… Dit doet me gewoon veel verdriet.”
Wel steun voor Suzan & Freek
Wat het nog schrijnender maakt, is dat Sieneke onlangs publiekelijk haar steun uitsprak voor Suzan & Freek, nadat bij Freek uitgezaaide longkanker werd vastgesteld. “Hier zijn geen woorden voor… Ik wens jullie alle kracht en sterkte toe,” schreef ze op Instagram onder een bericht van het duo.
Wim kreeg dit onder ogen en kon zijn verbazing nauwelijks onderdrukken. “Die jongen en zijn vrouw verdienen alle steun,” erkent hij. “Maar ik begrijp dan niet waarom Sieneke mij niet steunt… Ik ben toch haar opa, en erg ziek!”
De deur blijft voorlopig dicht
Wim heeft er inmiddels weinig hoop op dat het contact nog wordt hersteld. Hij denkt zelfs dat Sieneke later spijt zal krijgen van deze stilte. “Ik zou ook zo graag iets van mijn kleindochter vernemen. Het zou zo fijn zijn als Sieneke langs zou komen en me een knuffel zou geven. Daar ben je toch familie voor? Ik heb haar niets misdaan.”
Zijn woorden zijn niet alleen een oproep, maar ook een waarschuwing. “Ik ken mijn vrouw en andere zoon. En stel nou dat Sieneke en haar ouders niets laten horen tot het moment waarop ik stervende ben, dan mogen zij er van hen niet bijkomen.”
Familiebanden onder druk
Het verdriet van Wim raakt aan iets dat velen herkennen: familiebanden die ooit hecht waren, maar door onuitgesproken conflicten zijn vertroebeld. Het is de pijn van gemiste momenten, van niet uitgesproken woorden, en van de angst dat het straks te laat is.
Of Sieneke nog zal reageren, is onduidelijk. Tot nu toe blijft het stil vanuit haar kant. Wat ooit vanzelfsprekend was – een bezoek aan opa – is nu een beladen beslissing geworden. En de klok tikt door.
