Elke ochtend sta ik op met een zwaar gevoel, alsof er een constante druk op mijn schouders rust. Mijn man en ik hebben beiden fulltime banen en vaste contracten, maar toch voelt het alsof we steeds verder achterop raken. Ondanks onze twee inkomens en zorgvuldige planning komen we maandelijks maar net rond, en soms zelfs niet eens. We werken hard, leven zuinig, maar toch blijft het moeilijk om financieel het hoofd boven water te houden.
Het is alsof we water naar de zee dragen. Van twee stabiele inkomens zou je verwachten dat er wat financiële rust is, maar in werkelijkheid is dat voor ons niet zo. Elke maand lijkt de balans verder weg te glippen. De kosten voor het dagelijkse leven blijven stijgen, en wij proberen bij te houden, maar het voelt steeds alsof we tekortschieten. Aan het eind van de maand is de koelkast vaak bijna leeg, en de stapel rekeningen blijft groeien. Alles – van boodschappen en energierekeningen tot kinderopvang – lijkt tegenwoordig enorm duur.
De afgelopen jaren merk ik hoe onze grip op de financiën steeds losser wordt. Ondanks alle mogelijke besparingen voelt het alsof we elke maand tekortkomen. Dat zorgt voor een constante druk die aan ons vreet. We hebben twee jonge kinderen en willen hen graag een goede basis geven, maar zelfs kleine extraatjes zijn tegenwoordig een luxe. Dingen zoals uit eten gaan of een weekendje weg zitten er al maanden niet meer in. We leggen onze kinderen uit dat we keuzes moeten maken, maar telkens ‘nee’ moeten zeggen, doet echt pijn.
Onze kinderen zien ons hard werken en denken dat dit genoeg zou moeten zijn voor een comfortabel leven. Zo was het vroeger voor ons ook. We hebben alles geprobeerd om onze uitgaven te verlagen. We delen een auto, zijn overgestapt naar een goedkopere energieleverancier en hebben abonnementen opgezegd, zoals de sportschool. Boodschappen doen we strikt volgens een lijstje en impulsaankopen vermijden we zo veel mogelijk. Toch blijven we aan het eind van de maand tekortkomen, hoe hard we ook ons best doen om te bezuinigen.
Hoewel ik optimistisch probeer te blijven, merk ik dat de voortdurende stress zijn tol begint te eisen. Ik heb steeds minder energie over voor leuke dingen met mijn gezin, en ik zie het ook aan mijn man. Het voelt alsof we gevangen zitten in een systeem waarin hard werken simpelweg niet genoeg is om vooruit te komen. We liggen ’s nachts vaak wakker, met gedachten die steeds weer op dezelfde zorgen terugkomen: hoe houden we de eindjes aan elkaar geknoopt?
Elke maand voeren we dezelfde strijd om ervoor te zorgen dat alle rekeningen betaald worden. Soms vraag ik me af of er ooit een moment zal komen waarin we weer wat ademruimte hebben. Wanneer ik anderen zie genieten van vakanties of nieuwe spullen kopen, vraag ik me af waarom wij dat niet meer kunnen. Doen wij iets verkeerd? Het lijkt soms alsof het leven aan ons voorbijgaat, en dat knaagt aan ons.
Toch probeer ik de hoop vast te houden dat het ooit beter wordt. Misschien stabiliseert de economie, of komen er verlichting in de lasten. Tot die tijd blijven we doorgaan, dag in dag uit, voor onze kinderen en voor onszelf. We hebben elkaar, en dat geeft ons steun. Maar ik vraag me steeds vaker af: hoe doen andere gezinnen dit?
Zijn er meer mensen die ondanks alles met hetzelfde worstelen? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
