Roy Oude Rikerink, bekend van Over Mijn Lijk, leeft al jaren met een ongeneeslijke hersentumor. Deze week komt er opnieuw nieuws dat alles op scherp zet. Zijn vrouw Annick Velthuis deelt het met pijn. Je voelt tegelijk haar nuchterheid, gevormd door jaren wachten en hopen.
Een bericht dat inslaatAnnick schrijft op Instagram dat er weer groei is gezien. Ze kiest haar woorden voorzichtig. Toch knalt de boodschap hard binnen. “Er is wederom groei geconstateerd in het hoofd bij Roy.” Ze legt uit dat ze nog geen grip heeft op alles. “We hebben zelf de juiste woorden nog niet. Er is wederom groei geconstateerd in het hoofd bij Roy. Maar ergens is er nog niet genoeg duidelijkheid voor ons, maar dat komt nog”, schrijft ze.
Dat soort zinnen lees je niet snel weg. Je blijft hangen bij elk woord. Je denkt aan hoe het is om zoiets opnieuw te horen. Na alles wat je al hebt doorstaan. De groei is geen direct afscheid. Maar het zet wel alles weer op scherp.
Leven tussen hoop en verdrietAnnick laat zien hoe dubbel hun dagen zijn. Ze beschrijft hoe je tegelijk rouwt en doorgaat. “We zijn sterk, we praten, we zijn onder de mensen, ik ben aan het werk, Roy is fijn bij de mensen waar hij wil zijn. Daarna knuffelen we, praten we weer en zijn we boos, verdrietig, en dan gaat het leven gewoon weer door en maken we ons weer druk over wat we gaan eten, want we hebben niks in huis. En zo kan ik wederom pagina’s vol schrijven over dit gevoel.”
Je herkent dat gevoel misschien wel. Grote emoties staan naast kleine taken. Je kunt huilen om een scan. En een uur later nadenken over avondeten. Niet omdat het je koud laat. Maar omdat je moet blijven bewegen.
De klok staat weer aanAnnick benadrukt dat Roy niet meteen wegvalt. Ze voelt nog ruimte. Ze voelt nog tijd. “Dat Roy echt nog wel eventjes bij ons blijft.” Toch hangt er nu weer een nieuwe termijn boven het gezin. “Wat we nu wél weten is dat we ongeveer een half jaar de tijd hebben om alles uit het leven te halen, en er daarna opnieuw duidelijkheid komt.”
Het is een harde zin. Maar ook een eerlijke. Je leeft dan van mijlpaal naar mijlpaal. Je telt niet in jaren. Je telt in maanden. Voor Roy en Annick staat mei 2026 nu als een stip op de kaart. Ze weten dat het ook anders kan lopen. Maar ze weten ook dat je dan extra bewust leeft.
Al zeven jaar in gevechtZeven jaar geleden hoorde Roy dat genezing niet mogelijk was. Zo’n diagnose trekt je grond weg. Daarna bouw je een nieuw leven op. Met behandelingen en controles. Met wachten op uitslagen. En met leren omgaan met terugslag.
Roy vertelde eerder hoe hij het verschil voelt. “Nu we een aantal jaar verder zijn, merk ik dat alles steeds minder wordt”, zei hij. Praten kost hem meer moeite. Cijfers en letters vallen soms weg. Zeker als er druk op staat. Dat zijn momenten die je niet altijd ziet. Maar voor hem zijn ze elke dag aanwezig.
Wat je ziet bij Over Mijn LijkWie Over Mijn Lijk volgt, ziet geen opgepoetst verhaal. Je ziet mensen die eerlijk durven zijn. Over pijn, angst en liefde. Roy en Annick deden dat altijd. Juist daardoor voelt dit nieuws zo dichtbij. Je hebt ze gevolgd. Je hebt meegeleefd. Soms vergat je even dat tijd ook daar doortikt.
Nu is die realiteit weer zichtbaar. Niet als truc voor kijkcijfers. Maar als een echt gezin dat moet schakelen. Met familie om hen heen. Met vrienden die langskomen. Met een huis dat ook gewoon draait.
Waarom dit nieuws zo raaktDit soort updates grijpen je, omdat ze iets universeels raken. De angst om iemand te verliezen. En de vraag wat je doet als tijd beperkt voelt. Annick schrijft over alles uit het leven halen. Dat klinkt groots. Maar vaak zit het in kleine dingen. Een ontbijt samen. Een wandeling zonder haast. Een lach aan tafel.
Je voelt dat zij die momenten nu nog bewuster pakt. Je voelt haar verdriet. Maar je ziet ook haar wil om te leven. Dat is misschien de grootste boodschap. Je hoeft niet te wachten op perfecte dagen. Je pakt wat er is.
Praktische zorgen achter de schermenNaast emoties komen er ook praktische vragen. Hoe ziet de kankerbehandeling er nu uit. Is er nog ruimte voor nieuwe zorg. Wat betekent dit voor hun planning. Het zijn vragen die je niet wil stellen. Toch komen ze vanzelf. Je leert dan ook nadenken over veiligheid voor de toekomst. Sommige mensen kijken dan naar een levensverzekering. Of naar rust in financiële keuzes. Niet omdat je al opgeeft. Maar omdat je voorbereid wil zijn.
De komende maandenDe volgende periode wordt spannend. Eerst moet er meer duidelijkheid komen. Daarna volgt de vraag wat er medisch nog kan. Misschien komt er een nieuw traject. Misschien kiezen ze voor comfort. Dat weten ze nu nog niet.
Wat wel duidelijk is, is dat Roy en Annick dit samen dragen. Ze blijven delen, omdat anderen zich herkennen. Omdat eerlijkheid soms het enige is dat je nog controle geeft. En omdat liefde niet stopt bij slecht nieuws. Die liefde wordt juist zichtbaar. In hoe je elkaar vasthoudt. In hoe je blijft praten. En in hoe je, ondanks alles, toch verder leeft.
