Al sinds ik me kan herinneren, was de unieke spelling van mijn naam, “Emileigh”, een bron van constante verwarring en frustratie. Het was bedoeld om me veelzijdigheid te geven in hoe mensen mij konden noemen, maar het leverde alleen maar problemen op. Van leraren die dachten dat ik grappig probeerde te zijn door mijn naam zo te spellen, tot vrienden die automatisch voor “Emily” kozen, de spelling die mijn ouders kozen, bracht meer hoofdpijn dan voordeel.
Toen ik 18 werd, besloot ik dat het genoeg was. Zonder mijn ouders in te lichten, veranderde ik officieel de spelling van mijn naam naar “Emily”. De problemen die de oude spelling met zich meebracht, waren te talrijk, en ik verlangde naar de eenvoud van een naam die mensen zonder twijfel correct konden spellen. Mijn ouders kwamen erachter toen post en documenten begonnen binnen te komen met mijn nieuwe spelling. Hun reactie was voorspelbaar negatief, maar voor mij was deze verandering een noodzakelijke stap naar zelfvalidatie.
Lees verder op de volgende pagina!
