Het moment dat mijn vriend me vertelde dat hij bekeerd was tot de islam, zette mijn wereld op zijn kop. We zijn beiden 37 en hebben al drie jaar een langeafstandsrelatie. Hij komt uit een orthodox land en heeft altijd een sterke religieuze overtuiging gehad, maar woont nu in Turkije. Ik zelf ben gewoon Nederlands, ik ben niet religieus opgevoed en ik heb ook geen doop gehad.
Mijn geloof zit eerder in een hoger wezen, maar zonder vastomlijnde ideeën. Orthodoxie voelde altijd het dichtst bij mijn overtuigingen, en ik had me zelfs voorgenomen om me te laten dopen voor onze toekomst samen. Voor mij leek het delen van hetzelfde geloof een waardevolle basis voor een huwelijk.
Hij heeft zijn land letterlijk moeten ontvluchten om te overleven en draagt diepe trauma’s met zich mee. Hij heeft een zwaar leven achter de rug, net als ik, waardoor we elkaar op een dieper niveau begrijpen. Ik ben gescheiden, heb kinderen, en heb een reeks pijnlijke relaties achter de rug. Onze band ontstond onverwachts tijdens een discussie, maar groeide uit tot een krachtige liefde.
Geen obstakel was te groot, en we bleven elkaar steunen en sterker maken. Hij heeft zijn loyaliteit meermaals bewezen, en ik kan me haast niet voorstellen wat ik zou moeten doen om hem van me af te duwen. Onze relatie was mijn anker, en we bouwden elkaar op, hielpen elkaar door trauma’s heen, en maakten elkaar beter.
En toen, totaal onverwacht, vertelde hij me op een dronken avond over een trauma uit het verleden. Tot mijn verbijstering zei hij ineens dat hij moslim was geworden. Ik was met stomheid geslagen toen hij vol overtuiging vertelde over zijn band met Allah en hoe belangrijk die nu voor hem was. Hij vervolgde dat hij, als moslim, mogelijk op zoek zou gaan naar een moslimvrouw, en dat deed iets in mij knappen.
Mijn reactie was scherp, en ik zei dingen waar ik later spijt van had. Maar wat me het meest pijn deed, was dat hij de volgende dag niet probeerde het goed te maken. Hij wist dat ik een ontzettend zware week voor de boeg had en dat ik zijn steun hard nodig had. Toch liet hij me in de steek.
Na een week van stilte probeerde ik toenadering te zoeken, want in al onze ruzies waren we er altijd voor elkaar. Maar dit keer leek hij veranderd: hij was afstandelijk en beschuldigde me ervan zijn god te beledigen. Hij eiste zelfs dat ik een spraakbericht zou sturen om mijn excuses aan Allah aan te bieden.
Het was alsof ik met een totaal andere persoon sprak, iemand die ik niet herkende en bij wie ik me totaal niet thuis voelde. Uiteindelijk verbrak ik onze relatie, omdat ik niet kon inzien hoe we nog een toekomst samen hadden. Hij beschuldigde me ervan zijn geloof als de reden te gebruiken, en dat het enkel een persoonlijke keuze was die ik moest respecteren.
Na een paar dagen kalmeerde de situatie, en we vonden onze liefdevolle communicatie weer terug. Toch bleef ik piekeren over wat er was gebeurd. Hij vertelde me dat zijn nieuwe geloof hem steun gaf, al zag ik vooral dat hij juist meer ging drinken nadat ik bij hem was weggegaan. Het lijkt geen positieve invloed op hem te hebben. Het is alsof hij steeds meer wegglijdt en afstand neemt van de plannen die we samen hadden.
Onze toekomstdromen lijken ineens zo ongrijpbaar. Een religieuze bruiloft in Turkije zou misschien nog kunnen, maar hoe zit het daarna? Een kerkelijk huwelijk lijkt uitgesloten, en hij wil waarschijnlijk nooit meer terug naar zijn thuisland, iets wat ik eerst accepteerde. Ik leerde zelfs Turks voor hem, maar twijfels beginnen de overhand te krijgen.
Zal hij stoppen met drinken? Geen varkensvlees meer eten? Verwacht hij besnijdenis als we ooit een zoon krijgen? Of zal zijn geloof hem in een nog radicalere richting sturen? Ik ben bereid zijn geloof te respecteren, en ik wil naast hem staan. Maar mijn angst voor de toekomst groeit.
Ik weet niet of ik me kan neerleggen bij de invloed van zijn geloof op ons gezinsleven, en ik vrees dat hij misschien nog verder zal veranderen. Wat zou jij doen als je in mijn situatie zat? Laat het me weten in de reacties op Facebook.
