Je ziet aan alles dat Tamara Elbaz nu door een van de zwaarste weken uit haar leven gaat. Het nieuws over haar moeder kwam als een klap binnen bij het gezin. Artsen spreken over een pre terminale fase en denken aan een agressieve vorm van lymfeklierkanker. Tamara deelt haar angst, verdriet en verwarring open op sociale media. Daardoor lijkt het alsof je even naast haar staat in het ziekenhuis, midden in die rollercoaster.
Een spoedmelding die alles op scherp zetHet begon met een telefoontje dat niemand ooit wil krijgen. Tamara vertelt dat de familie plots te horen kreeg dat haar moeder stervende zou zijn. Je voelt de paniek meteen in haar woorden. Ze haastte zich met iedereen naar het ziekenhuis. Ze schrijft daarover: ,,Dus ik met heel de familie, inclusief koprol en radslag, een hartstilstand en bijna mijn benen gebroken daar naartoe,”. Het is typisch Tamara. Ze probeert met humor grip te krijgen op pure angst.
Een onverwacht beeld bij aankomstAls je dan aankomt en je verwacht het ergste, kan de werkelijkheid vreemd voelen. Tamara en haar familie troffen haar moeder rechtop aan in bed. Ze lachte en was aan het eten. Dat moment bracht kort opluchting. Je herkent het gevoel. Even denk je dat het meevalt, dat er misschien een vergissing is gemaakt. Maar die hoop bleek fragiel.
Het dossier maakt alles harderLater leest Tamara in het medisch dossier wat er echt speelt. Daar staat dat haar moeder officieel in de pre terminale fase verkeert. Dat betekent dat de laatste levensfase is aangebroken. Het is zo’n zin die koud binnenkomt. Opeens verandert de sfeer van hoop naar dreiging. Tamara reageert met pure emotie. Ze schrijft: ,,Elke dag dus langs mijn moeder, voordat het te laat is,”. Je merkt dat ze nu leeft in dagen, niet in maanden.
Artsen zien snelle achteruitgangVolgens de artsen eet haar moeder nauwelijks nog. Ze verlaat haar bed niet en heeft veel pijn. Tamara zegt dat de arts denkt aan een agressieve vorm van lymfeklierkanker. Het tempo waarin dit gebeurt, maakt alles nog onwerkelijker. Je krijgt weinig tijd om te wennen. Je krijgt nauwelijks ruimte om te ademen. Het gezin probeert ondertussen gewoon aanwezig te zijn.
Hoop en angst lopen door elkaarIn zo’n situatie leef je tussen twee uitersten. Je wil blijven hopen, maar je voelt de angst steeds terugkomen. Tamara beschrijft het als een nachtmerrie. Ze zegt: ,,Wat is kanker toch een afgrijselijke ziekte,”. Dat is geen losse opmerking. Het is een schreeuw van iemand die ziet hoe snel haar moeder verandert. Je voelt het machteloze in iedere zin.
De definitieve uitslag komt nogVolgende week donderdag krijgt Tamara de definitieve uitslag in het ziekenhuis. Tot die tijd hangt alles in de lucht. Ze weet nog niet precies wat er komt, maar de artsen zijn somber. Tamara benoemt dat hardop. ,,Maar als dit het is, dan is het boek snel dicht,” schrijft ze. Het is rauw en eerlijk. Je hoort een dochter die zich probeert voor te bereiden op het onvoorstelbare.
Een toekomstplan dat nu instortAlsof het nieuws nog niet zwaar genoeg is, vertelt Tamara dat ze net een nieuwe woning had gevonden. Haar moeder zou daar bij haar intrekken. Het was een plan voor samenleven en zorg, met warmte en nabijheid. Nu lijkt dat niet meer haalbaar. Daardoor wordt het verdriet dubbel. Je rouwt om wat er gebeurt, maar ook om wat nooit meer gaat gebeuren.
Sociale media als uitlaatklepTamara kiest ervoor om haar verhaal te delen met haar volgers. Niet om sensatie te zoeken, maar om haar hoofd leeg te maken. Je ziet dat veel mensen zich herkennen in dit soort verdriet. Familie die ineens in de palliatieve zorg belandt. Gesprekken die je nooit dacht te voeren. Dagen die ineens waarde krijgen die je niet kunt uitleggen. Tamara zegt niet dat ze sterk is. Ze laat vooral zien dat ze mens is.
Liefde wordt nu het belangrijksteDe komende tijd draait voor haar om één ding. Bij haar moeder zijn zolang het kan. Kostbare momenten vastpakken. Een hand vasthouden, samen zitten, samen stil zijn. Je voelt dat ze kiest voor waardigheid en nabijheid. Dat is wat je doet als de wereld kleiner wordt. Alles wat niet telt, valt weg.
Een verhaal dat veel mensen raaktDoor haar openheid laat Tamara zien hoe kanker niet alleen een patiënt raakt. Het raakt een hele familie. Je ziet hoe snel het leven kan kantelen. Je ziet ook hoe belangrijk het is om er te zijn, zelfs als je niets kunt oplossen. De komende week wordt zwaar. Voor haar, voor haar gezin en voor iedereen die met haar meeleeft.
Wat wil jij Tamara en haar familie meegeven in deze heftige tijd? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
