Mijn zoon, laten we hem Jake noemen, is 23 jaar en altijd een zelfstandige en hardwerkende jongen geweest. Na zijn afstuderen aan de universiteit verhuisde hij uit huis, vond een goede baan en leek het goed voor elkaar te hebben.
Enkele maanden geleden stelde hij me voor aan zijn nieuwe vriendin, Emily. In eerste instantie leek ze aardig genoeg, maar na verloop van tijd begon ik enkele rode vlaggen op te merken. Ze stopte kort na het begin van hun relatie met werken, onder het mom dat ze iets beters wilde vinden, maar ze heeft nauwelijks moeite gedaan om een nieuwe baan te zoeken.
Bovendien heeft ze een uitgaveprobleem, ze wil altijd naar dure restaurants en nieuwe kleren kopen, ondanks dat ze geen vast inkomen heeft.
De grote aankondiging
Onlangs kwam Jake naar me toe met nieuws. Emily is zwanger en ze willen bij mij intrekken om geld te besparen. Ze plannen te trouwen en samen de baby op te voeden. Dit nieuws overviel me.
Hoewel ik veel van mijn zoon houd en hem wil steunen, denk ik niet dat verhuizen naar mijn huis de juiste oplossing is. Ik heb hard gewerkt om een stabiele thuisbasis voor Jake te creëren toen hij opgroeide, en nu hij volwassen is, vind ik dat hij moet leren zijn eigen verantwoordelijkheden te dragen.
Een moeilijke beslissing
Ik vertelde Jake dat hoewel ik enthousiast ben om grootouder te worden en op andere manieren wil helpen, ze niet bij mij kunnen intrekken. Ik bood aan hen te helpen een betaalbaardere plek te vinden en beloofde te helpen met enkele baby-uitgaven, maar ik wil niet dat ze onder mijn dak wonen.
Emily was woedend en beschuldigde me ervan niet om hun toekomst te geven. Jake leek teleurgesteld maar begreep mijn redenatie.
De gevolgen van mijn keuze
Nu post Emily op Facebook dat ik hen in de steek laat in hun tijd van nood, en sommige familieleden hebben contact met me opgenomen en gezegd dat ik hen tijdelijk moet laten intrekken.
Ik voel me schuldig, maar ik geloof ook dat het hen niet helpt om de zelfstandigheid te leren die ze nodig hebben.
Steun en kritiek
De reacties op mijn beslissing zijn gemengd. Sommige familieleden begrijpen mijn standpunt en steunen mijn keuze om Jake en Emily hun eigen weg te laten vinden. Anderen vinden dat ik hen moet helpen door hen tijdelijk onderdak te bieden.
Ik begrijp beide kanten, maar ik wil niet terugvallen op een situatie waarin ik hun afhankelijkheid alleen maar verleng.
Een toekomst voor mijn zoon
Mijn prioriteit is ervoor te zorgen dat Jake de vaardigheden en verantwoordelijkheid ontwikkelt die nodig zijn om voor zijn eigen gezin te zorgen. Ik geloof dat dit hen op de lange termijn sterker zal maken, zelfs als het nu moeilijk is.
Door hen te helpen een betaalbare woning te vinden en financieel bij te dragen waar nodig, kan ik hen ondersteunen zonder hun zelfstandigheid te ondermijnen.
Wat denken jullie? Heb ik gelijk door mijn zoon en zijn zwangere vriendin niet bij mij te laten intrekken, ondanks de druk van familie? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
