Eduard Disch, een 79-jarige man, heeft zichzelf in een ongebruikelijke maar krachtige positie geplaatst. Voor het kantoor van de IND in Den Haag, is hij al 26 dagen in hongerstaking.
Zijn vastberadenheid om te pleiten voor een kinderpardon is bewonderenswaardig, maar zijn gezondheid begint nu zichtbaar te lijden. Eduard’s stem hapert en zijn energie neemt af, maar hij blijft standvastig in zijn missie.
Een schokkende treinreis
Op donderdagavond 11 juli reist Eduard van Maastricht naar Den Haag. Terwijl hij in de trein zit, ziet hij een item in het Jeugdjournaal over de 13-jarige Ariana, die na tien jaar in Nederland terug moet naar Oezbekistan.
Dit nieuws grijpt hem aan en brengt herinneringen naar boven aan een traumatische ervaring van dertig jaar geleden, toen hij als directeur van een daklozenopvang getuige was van de gedwongen uitzetting van een gezin.
De motivatie achter de hongerstaking
“Ik was machteloos. Die ervaring heeft enorm veel impact op mij gehad,” vertelt Disch. Dertig jaar later ziet hij dat er nog steeds kinderen zijn die hun leven in Nederland hebben opgebouwd, maar moeten vertrekken.
Dit keer besluit hij, met instemming van zijn vrouw, in hongerstaking te gaan om te pleiten voor een kinderpardon. Volgens zijn schatting leven er zo’n 300 kinderen in Nederland in onzekerheid, terwijl ze hier hun wortels hebben.
Steun en solidariteit
Tijdens zijn reis naar Den Haag heeft Eduard alleen een klein koffertje bij zich. Hij heeft geen ervaring met hongerstakingen en noemt zichzelf ‘zo groen als een groentje’. Eenmaal aangekomen ontmoet hij Herman Stomphorst, die voor hem een tentje, uitklapstoeltje en powerbank regelt.
Een steungroep vormt zich snel rond Eduard, met mensen die hem water, sap en andere drankjes brengen. Dokter Schouten, die hem dagelijks bezoekt, constateert dat Eduard ondanks alles nog in goede conditie verkeert.
Het leven op straat
Eduard slaapt de eerste weken in een uitklapstoeltje voor het IND-kantoor. De steun van omstanders biedt hem kracht, en na twee weken krijgt hij zelfs een slaapplaats aangeboden door een gezin dat op vakantie is.
Ondanks zijn vastberadenheid begint de hongerstaking echter zijn tol te eisen. Eduard merkt dat hij moeilijker op woorden kan komen en emotioneel wordt.
De tol van de hongerstaking
Eduard leeft nu al 26 dagen zonder vast voedsel en voelt geen honger meer. “Mijn hongergevoel is verdwenen doordat ik zo verontwaardigd ben over de mogelijkheid dat kinderen moeten vertrekken die al jaren in Nederland wonen,” zegt hij.
Hoewel hij zichzelf als een bourgondiër beschrijft, helpt zijn goede conditie hem om vol te houden. Toch weet hij dat hij zichzelf in gevaar brengt. “Als fase twee, waarin mijn organen risico lopen, aanbreekt, stop ik,” zegt hij vastberaden.
Hoe lang kan Eduard zijn hongerstaking nog volhouden? En zal zijn actie het gewenste effect hebben? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
